ตำนานรักบทนี้เริ่มต้นขึ้นเมื่อ.. ตาลอบซึ่งเป็นช่างตัดผม ที่ไม่ได้มีฐานะที่ดีอะไรพบรักกับยายทอง แม่ค้าขายกับข้าวสาวงามของหมูบ้านในงานรำวงสร้างโบสถ์ ที่วัดป่ากลาง อำเภอเชียงคาน เมื่อเวลาผ่านไป 6 ปี ตาลอบจึงขอยายทองแต่งงาน เป็นการแต่งงานที่เรียบง่าย ไม่ใหญ่โต ไม่มีสินสอดทองหมั้นมากมาย มีเพียงแต่คำมั่นสัญญาว่า “จะครองรักและดูแลกันตลอดไปจนกว่าวันสุดท้ายจะมาถึง”
แต่เมื่อปี 2538 ยายทองก็ล้มป่วยเป็นโรคอัมพฤกษ์ และ 6 ปีต่อมา ทรุดหนักจนกลายเป็นอัมพาต จนไม่สามารถพูดคุยหรือช่วยเหลือตัวเองได้ ทำได้เพียงแค่ถ่ายทอดความรู้สึกผ่านสีหน้า และการร้องไห้เท่านั้น “ยายเขาร้องไห้ เพราะว่าเขาอยากจะพูดกับเรา แต่เขาพูดไม่ได้ เขาจึงบอกเราด้วยการร้องไห้ออกมา พอตาได้ยินเสียงไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ตาก็จะเดินไปพูดกับเขา หรือไม่ก็ต้องส่งสียงตอบกลับไป ส่วนใหญ่ตาจะบอกเขาว่า อย่าร้องเลย เราอยู่ตรงนี้แล้ว บางทีก็บอกยายว่า เราจะอยู่กับเธอ จะดูแลเธอไปจนกว่าจะตายจากกัน… ที่บอกอย่างนี้เพื่อให้ยายรู้ว่าตาอยู่ใกล้เขาไม่ได้หนีไปไหน”
ถึงแม้ว่าระยะเวลาจะผ่านมานาน… นับ 50 – 60 ปี ในบั้นปลายชีวิตจะถูกแทนด้วยความเจ็บปวด ทุกข์ทรมาน ตาลอบก็ยังรักษาคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้กับยายทองไม่ลืมเลื่อน… ตานั้นได้มอบทุกวินาทีของชีวิตทุ่มเท่ดูแลยายอย่างใกล้ชิด แม้ยามหลับหรือยามตื่น
ตาดูแลยายโดยจะไม่ใส่แพมเพอร์สให้ยาย เพราะเกรงว่าจะอับชื้นและเป็นแผลกดทับได้ ตาไม่เคยเบื่อเลยที่จะต้องคอยเช็ดฉี่ เช็ดอึ ให้ยาย เสื้อผ้าของยายตาก็จะไม่ซักผงซักฟอก เพราะกลัวยายจะแพ้เป็นผื่น ซึ่งตาจะใส่ใจรายละเอียด เล็กๆ น้อยๆ
ตามักจะพายายไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ โดยจักรยานที่มีเตียงพยาบาลของยายพ่วงติดอยู่ด้านหน้า มีหลังคาคอยคุ้มแดดคุ้มฝน มีมุ้งคอยกันยุงและแมลงต่างๆ ซึ่งตาเป็นคนประดิษฐ์ขึ้นมาเอง
“ตาอยากใช้ชีวิตอยู่กับยายจนวินาทีสุดท้าย เราจะต้องไม่ทอดทิ้งกัน เราต้องมั่นคงต่อกัน ตาสัญญากับยายว่าจะดูแลยายให้ดีที่สุดจนวินาทีสุดท้าย ตาตั้งใจรักษายายให้ดีที่สุด ตาทุ่มเทชีวิตให้ยายทั้งหมดเลย เพราะว่ายายมีความหมายกับตาสุดชีวิตเลย ทุกวันนี้ตายังมีความหวังอยู่ว่า ยายจะอาการดีขึ้นและกลับมาพูดกับตาได้เหมือนเคย เราต้องอยู่แบบมีความหวัง เพราะความหวังนี่แหละที่จะทำให้เรามีกำลังใจดูแลยายต่อไปจนกว่าจะตายจากกัน ไปข้างหนึ่ง”
ยายทอง จากไปอย่างสงบด้วยวัย 71 ปี เมื่อวันพฤหัสบดีที่ 23 กันยายน 2553 เวลา 11.00 น. ตลอดระยะเวลา 50-60 ปีที่ชีวิตรักที่ตาและยายได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานั้น ไม่เคยมีวันไหนที่ความรักจะลดน้อยลงไปตามกาลเวลา แต่กลับเพิ่มพูนขึ้นสวนทางกับสังขารที่เริ่มจะโรยราลงไป..
บทความนี้ถูกเรียบเรียงและตัดต่อขึ้นมาใหม่ โดยอ้างอิงจาก..
ฟังแล้วร้องไห้ทุกที ผู้หญิงคนนึงที่ผมรักมากที่สุดในชีวิต แต่ที่ผ่านมาผมกลับทำร้ายเค้าอย่างไม่รู้ตัวโดยการมัวทำแต่งาน มััวแต่คิดไปเองว่าเค้าคงเข้าใจเรา ไม่ให้เวลาเค้าอย่างเพียงพอ ตอนนี้ถึงแม้จะสายไปบ้างแต่ผมก็ยังปรารถนาให้เค้ากลับมารักผมเหมือนเดิม ผมยังอยากที่จะดูเเลเค้าไปตลอดชีวิตเหมือนกันไม่ว่าจะทุกข์หรือสุขก็ตามแต่…