รักแท้ คือ “เธอ” ใช่ไหม..

บทความนี้ได้คัดลอกมาจากในเว็บ pantip ซึ่งเขาก็บอกว่าเป็น FW เมลมาอีกท่อนหนึ่งครับ ไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า แต่เรียกน้ำตาได้เลยครับ บทความนี้ยาวมากๆ แต่ก็อยากให้ทุกท่านที่ได้เห็นลองอ่านดูครับ รักแท้ คือ “เธอ” ใช่ไหม.. เป็นเรื่องราวความรักของป้อง ผู้ชายที่รักผู้หญิงสองคนพร้อมๆ กัน แต่.. ท้ายที่สุดเขาก็ต้องเลือกคนใดเพียงหนึ่งคนเท่านั้น..

ช่วงที่หนึ่ง

ผมเป็นคนต่างจังหวัด ได้มาทำงานอยู่ที่กรุงเทพตั้งแต่ผมอายุ 20 ปี แล้วพอผมเริ่มมีรายได้ ผมก็ได้สอบ เข้าศึกษาต่อที่สถาบันแห่งหนึ่งจนจบปริญญาตรี แล้วผมก็มี โอกาสได้ทำงานที่ดีๆ เป็นหัวหน้างานที่บริษัทแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ด้วยความที่ผมเป็นคนที่ทำงาน เก็บเงิน ไม่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย แล้วก็เรียนจบ มาได้ด้วยตัวเอง ผมจึงมีเงินเก็บอยู่พอสมควร แล้ววันหนึ่งเพื่อนผมก็แนะนำให้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง ชื่อ “ พลอย” พื้นเพของเธอเป็นคนต่างจังหวัดเช่นเดียวกันกับ ผม เธอเรียนจบแค่ ม.6 เธอนิสัยดี เงียบๆ ไม่แต่งตัว เธอเป็นคนอ่อนโยนมากในสายตาผม แล้วเธอก็ ชอบ ผม ผมคิดว่าเธอนี่แหละที่เหมาะสมกับผม เพราะ ผมไม่ชอบผู้หญิงแต่งตัวเก่ง ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ผมไปมาหาสู่และคบหากับเธอมานานเกือบสองปี เธอดูแล เอาใจ ใส่ผมดีมาก เธอปรนนิบัติผม เหมือนผมเป็น คุณชาย เธอบอกผมว่าบ้านเธอที่ต่างจังหวัดจนมาก พ่อแม่มีลูก 7 คน เธอเป็นคนที่ 3 เรียนจบได้ถึง ม.6 นับว่าโชคดีมากแล้ว เธอทำงานเป็นพนักงานรายวัน ที่ โรงงานอุตสาหกรรมแห่งหนึ่ง ผมขับรถไปส่งเธอทำงานทุกวัน เธอถามผมว่า ผมไม่อายคนอื่นเหรอ ที่มี แฟนเป็นแค่พนักงานรายวัน เธอมักพูดเสมอว่าผมกับ เธอไม่เหมาะสมกัน เธอบอกว่าผมน่าจะเจอคนที่เพียบพร้อมและเหมาะสมกับผม ถ้าผมไปเจอใครคนนั้น แล้ว ก็ให้บอกเค้า เค้ายินดีให้ผมไป ผมซาบซึ้งใจกับ สิ่งที่เธอคิดและพูดออกมา มากๆ มันยิ่งทำให้ผมสัญญากับตัวเองว่า ผมไม่มีวันทิ้งเธอแน่นอนต่อให้ผมไปเจอ ใครที่ดีกว่าเธอแค่ไหนก็ตาม ผมไม่สนใจครับ ผมรักเธอ เพราะเธอดูแลผมและรักผมมาก ผมไม่มีวันอายใคร เพราะตัวผมเองก็ไม่ชอบชีวิตที่หวือหวา ผมกินง่ายๆ นอนง่ายๆ นั่งรถประจำทางไปโน่นไปนี่ ผมมีเงินเก็บเยอะมากพอที่จะดูแลเธอได้ เราอยู่กันอย่างมีความสุขตลอด 2 ปี ผมกับเธอไม่เคยทะเลาะ กันเลย ผมสงสารเธอ เลยให้เธอย้ายมาอยู่กับผมจะได้ ไม่ต้องเสียค่าเช่าห้อง เราอยู่กินกันเหมือนสามีภรรยาโดยที่บ้านเราทั้งคู่ต่างรับรู้ แล้วกะว่าอีกสองปีคง ได้แต่งงานกัน ทุกอย่างเหมือนจะลงเอยด้วยดี…

เรื่องมันเริ่มต้นตรงนี้ครับ ผมทำงานที่นี่มาสองปีพอๆ กับช่วงเวลาที่ผมคบกับพลอย วันหนึ่งผมได้ยินเขาลือ กัน ว่ามีหัวหน้าบัญชีคนใหม่เข้ามาอายุยังไม่เยอะ แต่ได้เป็นหัวหน้าแล้ว และที่สำคัญเธอเป็นคนที่สวยมาก เธอชื่อ “น้ำ” ผมฟังแล้วก็หัวเราะแล้วพูดกับพวก ลูกน้องว่า บริษัทเรายังมีคนสวยอีกเหรอวะ หนุ่มๆ ทั้งหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่พากัน ตื่นเต้น ฮือฮากันใหญ่ ดูครึกครื้นกันเลยทีเดียว ผมก็เฉยๆ นะ คนสวยเหรอ ก็ แค่ สวย ไม่เห็นจะชอบเลย จนวันนึงผมเห็นเธอเดิน ผ่านมาที่โต๊ะผม ผมรู้สึกถึงแรงดึงดูดบางอย่าง เธอไม่ใช่คนสวย แต่เธอดูดีมาก แต่งตัวเนี๊ยบ ดูโดดเด่น กว่าใคร แล้วก็มีเสน่ห์มากๆ ผมแอบมองเธอทุกวัน แล้ววัน หนึ่งเธอก็เข้ามาติดต่องานผม ผมรู้สึกใจผมเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ทำอะไรประหม่าไปหมดเลย เธออมยิ้มที่เห็นท่าทางเก้ๆ กังๆ ของผม ส่วนผมเหรอ เธอถามอะไร ผมก็ตอบๆๆ เธอไป แต่ไม่กล้ามองหน้าเธอ แล้วเธอก็เดินกลับไป หลังจากนั้นเธอก็ส่ง mail มาคุยกับผมเรื่อยๆ ตอนแรกผมก็ไม่ค่อยกล้าคุยหรอก ผมคิดว่าเธออยู่สูงเกินไป ผมคงไม่ใช่คนที่เธอสนใจหรอก แต่เธอก็ส่งเมลล์มาถามโน่นถามนี่กับผมประจำ หลังๆ มาเราเริ่มส่ง mail คุยกันมากขึ้น แล้วเราก็เริ่มนัดกันไปกินข้าว ไปเที่ยวโน่นเที่ยวนี่กัน

กำลังสงสัยกันใช่มั้ยครับว่าผมเอาแฟน ผมไปไว้ไหน แฟนผมเธอทำงานเป็นพนักงานรายวันต้องเข้ากะ มัน ทำให้ผมมีเวลา ว่างมากพอที่จะไปไหนมาไหนกับน้ำ น้ำ เป็นคนเก่ง ร่าเริง เวลาเธอยิ้มแล้วเหมือนทั้งโลกหยุดหมุน ผมชอบมองเธอเวลาเธอยิ้ม ผมเอาใจเธอ ทุกอย่าง สารพัด ประหนึ่งเธอเป็นเจ้าหญิง เธอบอกว่าไม่ต้องทำขนาด นั้นก็ได้ เธอเกรงใจ แต่ผมบอกเธอว่า ผมอยากทำให้เธอมีความสุข เธอยิ้มแล้วก็บอกว่า “วันไหน ป้อง เบื่อแล้วบอกน้ำนะ เพราะที่ป้องทำให้น้ำทุกอย่างอ่ะ น้ำก็ทำเองได้ เพียงแต่ว่าน้ำเห็นป้องทำแล้วป้องดูมีความสุข น้ำก็มีความสุขที่ได้รับค่ะ” ผมบอกกับเธอว่า ผมไม่มีวันเบื่อ หรอก เราไปเที่ยวโน่นเที่ยวนี่กันบ่อยมาก เวลาว่างที่ผมมีทั้งหมด ผมทุ่มเทให้ น้ำจนผมแทบไม่มีเวลาพักผ่อน ผมรับรู้ได้เลยว่าผมเริ่มเฉยชากับพลอย ผมกลับมาบ้านผมเห็น หน้าพลอยผมก็รู้สึกผิดในใจ แล้วก็ที่รู้สึกแปลกๆ ไป คือ ผม ไม่อยากกอดพลอย แต่พลอยเธอก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน ไม่เคยระแวงสงสัยอะไรในตัวผมเลย เธอยังคง ปรนนิบัติผมเป็นอย่างดี ไม่ขาดตกบกพร่องแต่อย่างใด ส่วนผมว่างปุ๊บ ก็รีบไปหาน้ำปั๊บ น้ำขี้อ้อนมาก เธอน่ารักเวลาอยู่ที่ทำงานเธอจะวางตัวเป็นผู้ใหญ่นิ่งๆ แต่เวลาอยู่กับผม เธอเหมือนเด็ก ช่างพูด แล้วก็โรแมนติก เธอทำให้ผมทึ่งในตัวเธอมากๆ เธอทำได้ทุกอย่าง เธอวาดรูปเก่งเจ้าบทเจ้ากลอน ร้องเพลงเพราะ เล่นกีตาร์ เปียโน ตีขิม รำไทย ทำ กับข้าวเก่ง ฉลาด แล้วก็เป็นคนโรแมนติกมากๆ

บางครั้งผมกลับมานั่งคิดดูนะ ว่า ผมกับเธอไม่เหมาะสมกันหรอก เธอสูงเกินไป เรียกได้ว่า เพอร์เฟคเลยทีเดียว อีกหน่อยถ้าเธอเจอ คนที่เค้าเพียบพร้อมแล้วก็เอาใจเธอมากกว่าผมเธอคงทิ้ง ผมไป ผมกลัวว่า ผมจะทำอะไรไม่ถูกใจเธอผมกลัวว่าเธอจะร้อน ผมกลัวว่าเธอจะหิว ผมกลัวว่าเธอจะเหนื่อย ผมระแวง ทุกอย่าง กลัวน้ำเค้าลำบาก แต่สิ่งที่ผมได้รับกลับมาคือ “รอยยิ้ม” เสมอ ซึ่งผม เห็นแล้วก็หายเหนื่อยแต่ลึกๆ ยิ่งคิดแล้วผมก็ยิ่งกลัว ผมกลัวว่าวันหนึ่งผมไม่ได้ดูแลเธอเหมือนตอนนี้ แล้วเธอจะเป็นยังไง เพราะงานผมจะมีช่วงที่ต้องออกต่างจังหวัดบ่อย เหมือนกัน ผมคิดไปต่างๆนานาจนเครียดผมไม่กล้าคิดกับน้ำมากเกินไปกว่านี้ ผมเจียมตัวผมเองครับ พลอยคือคนที่ผมพร้อมจะใช้ชีวิตอยู่ด้วย ผมไม่ต้องกลัวโน่นกลัวนี่ มีแต่พลอย ที่กลัวว่าวันหนึ่งผมจะไปจากเธอ พลอยไม่เคยเรียกร้องอะไรจากผมเลย เธอบอกแค่นี้เธอก็มีบุญมากพอ แล้วที่ ได้ผมเป็นแฟน ผมยิ่งย้ำเตือนตัวเองมากขึ้น ว่าพลอยคือคนที่ใช่ของเรานะ น้ำ คือคนที่อยู่สูงเกินไป ผมเตือนตัวเองทุกวันแต่หัวใจผมมันไม่หยุด มันยังรั้นแล้วก็ดื้อดึง ผมไปหาน้ำตลอด เวลาแค่ครึ่งชั่วโมง สิบยี่สิบนาที มีค่ามากสำหรับผมกับน้ำ เราใช้เวลา อยู่ด้วยกันคุ้มค่ามาก ระยะเวลา 3 เดือนที่ได้พูดคุย รู้จัก คบหากับน้ำ ไปไหนมาไหนกัน มันเต็มไปด้วย ความทรงจำที่ดี และความสุขที่สุดในชีวิต จนบางครั้งผมเผลอคิดไปว่าผมกับน้ำ เป็นแฟนกัน เพราะสิ่งที่เราแสดงออกต่อกันมันเป็นเช่นนั้น จนผมจำไม่ได้แล้วว่าความสุขของผมกับพลอย อยู่ที่ไหน ในหัวสมองผมมีแต่น้ำ น้ำ แล้วก็น้ำ

ช่วงที่สอง

น้ำรับรู้เสมอว่าผมมีแฟนแล้วเธอบอกเธอต้องการแค่นี้ ไม่ได้ต้องการแย่งใครมา เธอมีความสุขดีแล้วทีได้ ห่วงผม แล้วผมก็ห่วงเธอ ผมก็ดีใจที่เธอเข้าใจผม แต่ทุกครั้งที่ผมอยู่กับน้ำ พลอยโทรมา ผมก็ต้องรับโทรศัพท์ แรกๆ น้ำก็เฉยๆ แต่หลังๆ มาผมสังเกตเห็นน้ำจะเริ่มซึมๆ ทุกครั้งที่ ผมวางหูจากพลอย ผมต้องโกหกพลอยว่าผมติดงาน ติดประชุม ไปสัมมนา พลอยเชื่อใจผมเสมอ เลยไม่ยากที่ผมจะโกหกเธอ น้ำเริ่มเรียกร้องผมมากขึ้น น้ำขอร้องผมว่า “ป้องคะ น้ำอยากให้ช่วงเวลา ที่ป้องกับน้ำอยู่ด้วยกันเป็นเวลาของเราสองคน น้ำไม่อยาก ให้ป้องคิดถึง คนอื่น” ผมงงครับ นี่น้ำกำลังจะบอกว่าน้ำหวงผมเหรอ ผมทั้งดีใจแล้วก็เริ่มหนักใจ ดีใจที่ไม่ คิดว่านางฟ้าอย่างน้ำจะมีใจให้ กับผม ที่หนักใจก็คือ ผมจะทำยังไงกับพลอยดี แต่ผมก็รับปากกับน้ำว่าผมจะ พยายาม แต่ผมก็ไม่กล้าถามน้ำว่าน้ำคิดยังไงกับผม

แล้วอยู่ๆ น้ำก็ชวนผมไปปาย ผมต้องโกหกพลอยว่า ผมไปสัมมนาต่างจังหวัดอาทิตย์นึง แล้วผมก็ไป ปายกับน้ำ ผมแทบไม่เชื่อสายตาครับ น้ำมีเป้ใบเดียว ใส่รองเท้าผ้าใบ เสื้อยืด กางเกง ขาสั้น สลัดคราบคุณหนูออกไปหมดเลย (แต่รองเท้า เสื้อยืด กางเกงขาสั้นนั้น รา คาไฮโซครับ..ยังทิ้งไม่หมดซะทีเดียว) แต่ก็น่ารักไปอีกแบบครับดูเหมือนเด็กสาวมหาลัยเลย ที่สำคัญเธอบอกว่าเรา จะไม่นอนโรงแรม เราจะกางเต้นท์นอนกัน ผมขำครับ บอกว่ามั่นใจนะน้ำ น้ำบอก “เอ้า ไม่รู้จัก น้ำซะแล้ว นักกีฬาเทควันโด้ประจำโรงเรียนสมัยมัธยมนะเนี่ย” ผม ทึ่งอีกครั้งครับ อ้าปากหวอเลยครับ คิดในใจทำไมน้ำไม่มองหาหนุ่มไฮโซ มาสนใจอะไรกับหนุ่มโลโซอ ย่างผมกันนะ หรือว่าน้ำแค่เหงา คิดไปต่างๆ นานา ครับ แต่ก็เจียมตัวเองอยู่ดี คืนแรกที่ปาย อากาศหนาวมาก ดาวสวยเต็มท้องฟ้าเลย เรานอนคุยกันไปเรื่อย นับดาวกัน น้ำพูดขึ้นมา ว่า “ป้องชอบน้ำบ้างมั้ย” ผมอึ้งครับ ไม่กล้าบอกว่าคิดยังไง อยากจะบอกว่าชอบตั้งแต่ แรกเห็นแล้ว ผมพูดไปว่า “เอ่อ..ทำไมน้ำถามงั้นล่ะ” น้ำบอกว่า “น้ำรักป้องนะ ป้องไม่รู้ตัวเลยเหรอ” ผม อึ้งสองเด้งครับ “เอ่อ น้ำมั่นใจเหรอ ป้องไม่รวย ไม่มีรถหรูๆ ให้น้ำนั่ง ป้องกินข้าวแกง ข้างทางนะ ไม่เคยพาไปกินร้านหรูๆ หรือภัตตาคารนะ” น้ำพูดต่อว่า “สิ่งเลิศหรูพวกนั้นน้ำไม่ต้องการ หรอก น้ำอยากได้ผู้ชายที่อบอุ่นแบบป้อง ป้องทำให้น้ำเป็นตัวของตัวเอง น้ำไม่ต้องวางฟอร์มอะไรทั้งนั้น ป้องรักน้ำได้มั้ย” ผมดีใจครับ นาทีนั้นผมลืมนึกถึงพลอยไปเลย ผมบอกน้ำว่า “ป้องก็รักน้ำมาตั้งนานแล้ว นะ แล้วก็ดีใจที่น้ำคิดเหมือนป้อง ทีแรกป้องคิดว่าน้ำไม่มีทางมารักป้องได้ แต่ วันนี้ป้องไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยน้ำ” น้ำยิ้มแล้วบอกว่า “น้ำรักป้องจริงๆค่ะ น้ำอยากใช้ชีวิตกับป้อง” เรานั่ง กอดกันดูดาว แล้วความสัมพันธ์ลึกซึ้งก็เกิดขึ้นที่ปายคืนนั้น

ช่วงที่สาม

หลังจากที่ผมกลับมาจากปายผมเห็นพลอยนอนอยู่ ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดในใจ นี่เรากำลังทรยศผู้หญิงคนที่ดูแลเรา และรักเรามาก ที่สุดหรือนี่ แต่อีกฝ่ายก็แสนดีเพียบพร้อม ผมจะทำยังไงดี ผมสับสน ไปหมด แต่ผมก็ยังคงทำแบบเดิม หลังจากกลับมาจากปาย น้ำเริ่มซึมๆ เธอร้องไห้ทุกครั้งที่ผมรับสาย พลอย ซึ่งบางครั้งผมก็ทำตามที่น้ำร้องขอไม่ได้คือไม่ให้รับสายพลอย ผมก็ต้องรับแต่น้ำ ก็ร้องไห้ทุกครั้ง ผมก็สงสารน้ำมากๆ ทุกครั้งที่เห็นเธอร้องไห้ ผมคิดตลอดว่าน้ำคงเผชิญความเจ็บปวด แสนสาหัส เพราะว่า เวลาที่ผมอยู่กับพลอย น้ำรู้ดีว่าไม่ควรโทรหาผม เธอรับรู้ตลอดว่า ผม อยู่กับพลอย เธอจะเจ็บปวดสักแค่ไหน ส่วนพลอย เธอไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย เธอก็คงยังไม่เจ็บปวด แต่เธอก็คงเป็นคนโง่ที่สุดที่แฟนตัวเองนอกใจ ผมไม่รู้ว่าผู้หญิงสองคนนี้ใครเจ็บปวด และโชคร้ายกว่ากัน รู้แต่เพียงว่าผมเป็นผู้ชายเลวๆ คนหนึ่ง ผมคบเธอทั้งสองคน คบแบบไม่อยากคิดว่า ปลายทางจะเป็นยังไง ผมเครียดมากๆ พลอยก็ยังคงปฏิบัติดีต่อผมเช่นเดิม น้ำก็สุขเป็น บางวัน บางวันยิ้มร่าเริง หัวเราะ บางวันร้องไห้ฟูมฟาย ผมเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นน้ำร้องไห้

วันหนึ่งน้ำถามผมว่า ผมจะเลือกใคร ผมตอบไม่ได้ผมบอกว่าขอเวลาสักพักได้ไหม น้ำดูเหมือนมั่นใจว่าผม จะเลือก เธอ เธอก็เลยรอให้ถึงวันนั้นที่ผมจะสารภาพกับพลอยว่าผมมีน้ำอีกคน แต่ผม รู้ ดีว่าอะไรควร อะไรไม่ควร ผมมีคำตอบในหัวใจ บางทีผมก็พูดขึ้นมาลอยๆ ว่า “น้ำต้องดูแลตัวเองนะ ถ้าวันหนึ่งป้องดูแลน้ำไม่ได้” น้ำทำหน้าเศร้า แล้วก็นิ่งเงียบไป แล้วเธอก็ร้องไห้ออกมา ผมบอกตรงๆ ว่าผมแพ้น้ำตาผู้หญิง ผมเห็นทีไรแล้วเหมือนหัวใจผมถูกเหยียบขยี้จมดิน แล้วน้ำก็พูดๆๆ น้ำ พูดเยอะจนผมรู้สึกว่าน้ำเห็นแก่ตัว น้ำบอกผมว่า

“ป้อง ป้องไม่อยากคบกับน้ำเหรอ ป้องคบกับคนนั้นป้องก็ทำงานหนักคนเดียว ทำไมป้องไม่คบกับน้ำล่ะ น้ำ เหมาะ สมกว่าคนนั้นตั้งเยอะ ไม่ดีเหรอ ความรู้เราก็พอๆ กัน หน้าที่การงาน ฐานะทางสังคม ป้องไม่ ต้องการเหรอ ผู้หญิงคนนั้นเค้ามีดีอะไรเหรอ เรียนจบแค่ม.6 ช่วยอะไรป้องก็ไม่ได้สักอย่าง ป้องพาเค้า ไปไหนมาไหน ป้องไม่อายบ้างเหรอ น้ำไม่ได้ดูถูกเค้า แต่เค้าเองก็ควรจะคบคนที่เหมาะสมกับเค้าเช่น กัน ทำไมอ่ะป้อง ทำไมน้ำสู้เค้าไม่ได้ น้ำไม่เข้าใจ น้ำเห็นป้องมีความสุขเวลาอยู่กับน้ำ ป้องทำทุกอย่าง ให้น้ำ ใช้เวลาว่างทั้งหมดกับน้ำ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้รับอะไรจากป้องเท่าน้ำ มันไม่ได้หมายความว่าป้องรัก น้ำ มากกว่าหรอกเหรอ”

ผมถอนหายใจ เหมือนอยากหายตัวไปจากโลกนี้ ผมไม่รู้ว่าน้ำคิดอะไรอยู่ พลอยเค้าไม่ได้ผิดอะไร แล้วก็ ปรนนิบัติผมดี เสมอ พลอยไม่เคยนอกใจผม ไม่เคยขาดตกบกพร่องอะไร ผมทรยศทิ้งเธอไปไม่ได้ พลอย กับ ผมคบกันมาสองปีเต็มๆ น้ำเพิ่งเข้ามาแค่สามเดือน ผมอยู่กับน้ำผมต้องระวังทุกฝีก้าว ไม่ให้โดนแดด โดนฝน โดนอากาศหนาว ผมปกป้องดูแลน้ำทุกอย่างจนเธอแทบไม่ทำอะไร แม้แต่เวลาทานข้าวผมยังต้อง จัด แจงเตรียมให้เธอทุกอย่าง เธอชอบให้ผมป้อนข้าว ป้อนน้ำ กินยา หรือกินอะไรผมจัดการให้เธอหมด เธอเป็นเหมือนเจ้าหญิงของผม ผมกลัวว่าผมจะทำอะไรไม่ถูกใจเธอ ผมรู้สึกไม่พอใจเวลาเธอมีคนมาจีบ เยอะ แยะ ผมหนักใจเรื่องเธอใช้ของแบรนด์เนม แล้วก็เพื่อนเยอะ บางทีไม่มีเวลาให้ผม ทั้งที่ผม พยายามหาเวลาอยู่กับเธอ สังคมเธอเยอะซะจนผมเริ่มมองตัวผมเองว่าเธออยู่สูงและไกลเกินไป

น้ำเป็นคนเก่งเทคโนโลยี ผม low technology ไม่ค่อยรู้จักหรอกครับเทคโนโลยีใหม่ๆ หรือสถานที่หรู ๆ ผมทำไม่เป็นครับ ผมกลัวไปหมดครับ มันเหมือน life style ของเธอกับผมต่างกันดั่งฟ้ากับเหว ผม มันลูกทุ่งครับ ผมควรจะพอใจกับคนที่เป็นลูกทุ่งแบบผม มันทำให้ผมสบายใจกว่า ถึงแม้ว่าพลอยจะไม่มีสี สันเหมือนน้ำ แต่ผมก็สบายใจครับไม่ต้องกลัวอะไร ไม่ต้องระแวงอะไร ผมควรจะบอกน้ำเสียทีว่าผม เลือกพลอย ความจริงในใจของผมลึกๆ ผมรักและต้องการน้ำมากกว่าพลอยแต่ก็นั่นแหละ ผมกลัวหลายๆ อย่างครับ ความแตกต่างที่มันเป็นช่องว่างมหาศาลระหว่างเรา ผมแค่คิดไว้แต่ไม่กล้าพูดออกไป ผมบอก กับน้ำว่า “ไว้ถึงวันนั้นแล้วป้องจะพูดให้หมดเลยนะน้ำ ขอเวลาป้องก่อน”ผมไม่รู้จะทำยังไงดีครับ ผมก็ เจ็บปวดที่จะต้องสูญเสีย น้ำไป ผมเลยต่อเวลาออกไปเรื่อยๆ

ตอนอยู่คนเดียวผมคิดนะว่า พลอยไม่เคยนอกใจผม รักผม ดูแลผม ดีกับผมทุกอย่าง เหมาะแล้วจะเป็นแม่ ของลูก ส่วนน้ำ เธอเพอร์เฟค เธอมีคนจีบเธอเยอะแยะมากมาย ผมกลัวว่าถ้าผมเลือกน้ำ แล้วสักวันน้ำไปเจอ คนที่ดีกว่าผมแล้วเธอจะทิ้งผมไป ในขณะที่พลอยเทิดทูนผม ไม่มีทางที่พลอยจะทิ้งผมไป พอใกล้ถึงวันที่ผมสัญญากับน้ำว่าผมจะบอก เรื่องน้ำกับพลอย น้ำก็คุยกับผมอีกครั้ง เรื่องนี้ เธอถามผมว่า “วันที่ป้องจะบอกเรื่องของเรากับพลอยน่ะ ป้องจะไปคุยที่ไหน” ผมบอกว่า “ป้อง ไม่ รู้เหมือนกัน” น้ำพูดต่อว่า “อืมม ถ้าอย่างนั้นน้ำถามหน่อยสิ ป้องมีคำตอบในหัวใจแล้ว ใช่ไหมว่าป้องจะเลือกใคร” ผมตอบเธอไปว่า “ใช่ ป้องเตรียมคำตอบไว้แล้ว” เหมือนน้ำเค้ารู้คำตอบดี เค้าพูดว่า “งั้นอย่ารอให้ถึงวันนั้นเลย บอกน้ำตอนนี้เลยดีกว่าจะยังไงก็ช่าง” ผมอึกๆ อักๆ แล้วตอบเธอไปว่า “ป้อง เอ่อ..ป้องเลือกพลอย” น้ำทำหน้านิ่งมากๆ แล้วเธอก็พูดว่า “โอเค ก็เท่านี้ แหละ ไม่เห็นต้องรอให้เผชิญหน้าพร้อมกันสามคนเลย แล้วป้องจะพูดว่าป้องเลือกพลอย คิด บ้างไหมว่าวันนั้นน้ำจะเป็นยังไง” ผมสะอึกเลยครับ ใช่ น้ำพูดถูก ถ้าวันนั้นเผชิญหน้ากันสามคน แล้วผม บอกออกไปว่าผมเลือกพลอย น้ำเค้าจะเป็นยังไง เธอคงเหมือนโดนฆ้อนทุบหัวให้มึนๆ งง แล้วจากนั้นอะไรจะเกิดขึ้น ผมไม่อยากคิดครับ ผมคิดได้ยังไงอ่ะที่จะทำแบบนั้น น้ำพูดต่อว่า “ งั้นเราก็หยุดแค่นี้ก็ แล้วกันนะ น้ำจะไม่ขัดขวางอะไรทั้งสิ้น มันคงถึงเวลาแล้วล่ะ” ผมพูดว่า “แต่ ป้องก็จะบอกพลอยอยู่นะว่าป้องมีน้ำอีกคน” น้ำบอกผมว่า “ป้องจะไปบอกเค้าทำไมล่ะ ก็ไหนๆ ป้องก็ ไม่ได้เลือกน้ำอยู่แล้ว ป้องกับพลอยยังต้องคบกันไปอีกนาน อย่าทำให้มันมีรอยร้าวเลย ให้เค้าไม่ รู้อย่างนี้แหละดีแล้วความสัมพันธ์จะได้เหมือนเดิม ไม่ต้องกลัวหรอกว่าน้ำจะหักหลังป้องแล้วไป บอกพลอย น้ำไม่ใช่คนร้ายกาจอะไรอย่างนั้น น้ำแพ้ น้ำก็ยอมแพ้ น้ำเป็นนักกีฬาพอ ที่ แพ้ แล้วจะไม่พาล แล้วก็จะไม่ว่ากรรมการลำเอียง..แล้วป้องก็อย่านอกใจแฟนอีกล่ะ” น้ำพูดพลางเช็ดน้ำ ตา เธอพยายามข่มใจไม่ให้น้ำตามันไหล แต่มันก็ห้ามไม่ได้ ผมดึงเธอมากอด แล้วพูดว่า “น้ำ ป้องขอโทษนะ ป้องทนเห็นน้ำร้องไห้อย่างนี้ไม่ได้อีกแล้ว ป้องรักน้ำแต่ป้องก็ไม่สามารถทำหน้าที่แฟน ให้น้ำได้ 100% น้ำเป็นคนสวย เก่ง ฉลาด เดี๋ยวก็มีผู้ชายดีๆ เข้ามาให้น้ำเลือกเยอะแยะนะ ป้องไม่ อยาก เห็นน้ำวันนี้หัวเราะมีความสุข อีกเดี๋ยวก็ต้องร้องไห้ฟูมฟาย ป้องทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ป้องขอโทษ จริงๆ นะน้ำ ป้องมันเห็นแก่ตัวเองแหละ ป้องไม่อยากดึงน้ำลงมาอีกแล้ว” ผมพูดพลางกอดเธอแล้วร้อง ไห้ เราทั้งคู่กอดกันร้องไห้ ราวกับว่า ตัดพ้อฟ้าดินที่ทำให้เราพบกันช้าเกินไป ถ้าผมไม่มีพลอยผมก็ไม่ ลังเลที่ จะเลือกเธอหรอก เรื่องความแตกต่างอะไรนั่น ผมก็คงไม่นำมาเป็นเหตุผลที่จะหยุดความสัมพันธ์ ของผมกับน้ำหรอกครับ ในระหว่างที่ผมกับน้ำกอดกันร้องไห้อยู่นั้น อยู่ๆ ก็มีเสียงเพลงมาจากไหนก็ไม่รู้ ผมจำได้ว่ามันเป็นเพลง ภาษากาย ของโปเตโต้ เราทั้งคู่นิ่งฟัง น้ำร้องไห้ตลอด จนเธอหายใจไม่ออก เธอฮำ เพลงตาม ราวกับว่าเธอไม่รู้จำทำยังแล้วกับชีวิตเธอตอนนี้

ยอมให้ไปแล้ว   เมื่อหัวใจเธออยู่ที่ตรงนั้น

เมื่อฉันไม่ใช่คนที่เธอฝัน ในใจ…ตามมันไป…หัวใจ

ก่อนจะโดนทิ้ง  อยากใช้เวลาส่วนที่ยังเหลือ
เพื่อร่ำลาเธอคนที่เคยคบกันมา… ขอเวลาไม่นาน.. โว…โห..

* จะโกรธมั้ย  ถ้ารบกวนอะไรอีกครั้ง
ให้เหมือนวันที่เรารักกัน  อยากจะจำภาพเธอเอาไว้

และจะโกรธมั้ย  ถ้าขอดึงเธอมากอดไว้
เพื่อพูดแทนคำในหัวใจ  ภาษากาย
มันบอกลาได้ตรงหัวใจ   ดีกว่าพูดจา

มีอยู่เป็นร้อย  เก็บถ้อยคำลาอยู่ในใจฉัน
ให้พูดออกไปเพียงแค่วันนี้… มันคง…
ใช้เวลา…ไม่พอ… โว.. โห…

(ซ้ำ *,*)

ช่วงที่สี่

มาถึงท่อน ภาษากายมันบอกลาได้ตรงหัวใจ ดีกว่าพูดจา เธอร้องโฮออกมาแบบไม่ยั้งเลยครับ ผมก็ร้อง จนสะอื้นเหมือนกัน มันช่างเป็นความเจ็บปวดแสนสาหัสอะไรอย่างนี้ในชีวิต ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะหา ทางออกยังไงดีเพื่อไม่ให้ใครเจ็บปวด แต่มันก็ต้องมีคนใดคนหนึ่งเจ็บปวด ถ้าผมรู้อย่างนี้ผมจะไม่เริ่มต้น ผมจะ ไม่มีวันทำน้ำเสียใจครับ เพลงนั่นก็มายังไงไม่รู้ครับ มันขึ้นมาแล้วมันก็หายไป ไม่รู้ใครเปิดเหมือน กัน

เรากอดคอกันร้องให้สักพัก “งั้นป้องไปเถอะ ดูแลเค้าให้ดีๆ นะ จากวันนี้ไปน้ำก็คงไม่กวนใจป้องอีกแล้ว น้ำขอโทษนะที่บางทีน้ำ เหมือน เห็นแก่ตัว แต่ก็เพราะน้ำรักป้อง น้ำอยากดูแลป้องตอบแทนบ้าง น้ำอยากทำกับข้าวให้ป้องกิน อยากเข้านอนด้วยกัน แล้วตื่นมาตอนเช้าก็ได้เจอหน้ากัน น้ำอยากใช้ชีวิตอยู่กับป้องไปจนแก่ น้ำเลยอยาก ให้ป้องเลือกน้ำ แต่ก็ช่างเหอะมาถึงตอนนี้น้ำก็คงต้องยอมรับความจริงซะที ไปเถอะไม่ต้องห่วงน้ำหรอก แค่หาข้าวกินเอง ไปไหนมาไหนคนเดียว ทำอะไรเอง ไม่มีป้องน้ำก็ทำได้ แต่ก่อนน้ำไม่กล้านั่งมอเตอร์ ไซด์ น้ำกลัว แต่เดี๋ยวนี้ น้ำไม่กลัวแล้ว เพราะป้องทำให้น้ำรู้ว่ามันไม่ได้น่ากลัว บางทีน้ำก็รู้ว่าป้อง เกร็งๆ เวลาอยู่กับน้ำ ป้องกลัวว่าน้ำจะลำบาก กลัวว่าน้ำจะร้อน หนาว เป็นหวัดไม่สบาย ทุกอย่างป้อง สร้างกำแพงขึ้นมา ทั้งนั้น น้ำไม่เคยบอกว่าน้ำฝืนใจยิ้ม น้ำยิ้มเพราะน้ำมีความสุขแล้วมันก็ออกมาจากใจ ป้องฟังนะ มีผู้ชายเข้ามาในชีวิตน้ำเยอะมาก แต่น้ำไม่ชอบน้ำก็ไม่คุย ป้องกลัวเรื่องนี้ด้วยใช่มั้ย น้ำรัก ป้องนะ น้ำพอใจ แล้วก็ภูมิใจในตัวป้อง ถึงป้องไม่ได้ร่ำรวยเหมือนใคร มันไม่ได้สำคัญอะไรกับน้ำ แค่ ความห่วงใย ความรัก ความอบอุ่นที่ป้องมีให้น้ำ แค่นี้น้ำก็มีความสุขมากพอแล้วล่ะ ผู้หญิงนะ ถึงวันหนึ่ง เค้าก็เลือกคนที่ดูแลเค้าได้ ไม่ใช่เลี้ยงดูด้วยเงินทองข้าวของอะไรเสื้อผ้าแบรนด์เนมของน้ำที่ป้องแซวน้ำ บ่อยๆ ว่าใส่ของตลาดนัดไม่ได้ ใส่แล้วคัน น้ำก็รู้ว่าป้องไม่ชอบใจนักที่น้ำใช้ของแพงแต่ว่าของพวกนั้น มัน ใช้แล้ว มันก็คุ้มค่านะ เพราะน้ำเป็นคนใช้ของจนเก่า แล้วก็พังไปเลยน้ำไม่ชอบเปลี่ยนอะไรบ่อยๆ เสื้อผ้า ก็ใส่ได้ตลอด ไม่ได้วิ่งตามแฟชั่น เสื้อผ้าแฟชั่นราคาถูก ใส่แล้วก็ต้องเปลี่ยนบ่อยๆ วิ่งตามแฟชั่นกันไป สองสามปีก็เป็นเงินหลายตังค์ เสียตังค์มากกว่าอีก มันก็แล้วแต่มุมมองคนคิดอ่ะนะ ในสายตาป้อง น้ำคง เป็นพวกสุรุ่ยสุร่าย น้ำคงเป็นคนเจ้าชู้ แต่ก็ช่างเหอะ วันนี้ป้องเข้าใจในสิ่งที่น้ำพูดแล้วใช่มั้ยคะ”

ผมน้ำตาซึมครับ เธอพูดถูก ผมไม่เคยถามเธอสักคำ ผมคิดเอง ตัดสินเองว่าเธอเป็นยังไง วันนี้ผมเจ็บ มากมายเหมือนกันพูดไม่ ออกครับ ปล่อยเธอพูดไป ถ้าผมแยกร่างได้ผมก็คงแยกร่างไปแล้ว จะได้ไม่มีใคร เจ็บ ปวดเหมือนวันนี้ น้ำขอกอดผมเป็นครั้งสุดท้าย เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น ผมก็ร้องไห้กับเธอ เธอยืนส่ง ผมตรงประตูจนผมลับตาไป ผมไม่รู้ว่าวันนั้นน้ำเค้าเป็นยังไงบ้าง รู้แต่ว่าวันรุ่งขึ้นเธอไม่ได้ไปทำงาน ผม เป็นห่วงเธอมากแต่ก็ต้องแข็งใจ น้ำกับผมไม่คุยกัน เดินสวนกันทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน ผมเจ็บจี๊ดในใจ ทุก ครั้งที่เห็นเธอเดินผ่าน ผมอยากจะไปกอดเธอ ผมน้ำตาคลอ ๆ หน้าตาโทรมมาก จนลูกน้องทัก นั่น เป็นเพราะผมนอนไม่หลับ ไม่ได้นอนมาหลายคืนแล้ว ผมพยายามกินเบียร์เพื่อให้มันมึนๆ แล้วก็หลับไป พลอยก็รู้สึกว่าผมแปลกๆ ไป เธอบอกว่าผมเหม่อๆ ไปมีปัญหาเรื่องงานหรือเปล่า

ช่วงที่ห้า

หลังจากที่ผมตัดสินใจจบความสัมพันธ์กับน้ำไปแล้ว ชีวิตผมเหงามากๆ ครับ คิดถึงน้ำใจจะขาด เพราะว่า ตอนผมคบกับน้ำเวลาว่าง ทั้งหมดของผมคือน้ำ แต่ตอนนี้ผมต้องอยู่คนเดียวครับ เพราะพลอยเธอทำงาน เป็น กะเธอกับผมจะหยุดไม่ค่อยตรงกันสักเท่าไหร่ เวลาผมทำงาน เธอนอน เวลาผมนอนเธอทำงาน ผม ไม่ค่อยได้เอาใจใส่เธอมากนัก เวลาผมอยู่คนเดียวผมคิดถึงน้ำ คิดถึงความสุขที่เราเคยได้รับร่วมกัน สถาน ที่ต่างๆ ที่เคยไป

หลายๆ ครั้งเลยที่ผมประทับใจน้ำ น้ำเป็นคุณหนู ถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจ แล้วก็สุขสบาย แต่เวลาเธอ อยู่กับผมเธอไม่ เรื่องมากอะไรเลย บางวันเธอซ้อนมอเตอร์ไซด์ผม เธอบอกว่าเธอ ชอบเพราะได้ อยู่ใกล้ๆ ผม ดีกว่านั่งรถเก๋ง ฝนตก เธอก็ไม่บ่น ไม่กลัวเป็นหวัด มีแต่ผมที่กังวลกลัวเธอ จะไม่สบาย ไปเที่ยวกับผม เธอก็บอกให้ผมขี่มอเตอร์ไซด์ไป เธอชอบ แดดร้อนเปรี้ยงๆ ผมก็ยังเห็นเธอ ยิ้ม ไม่บ่นสักคำ ผมก็ยิ้ม แต่ในใจกังวล กลัวเธอจะลำบาก กลัวเธอจะร้อน กลัวเธอจะผิวเสีย บางที ระยะทางเป็น 40 – 50 กิโล เธอก็ไปกับผม เธอบอกกับผมว่า “แดดจะร้อนฝนจะตกยังไง น้ำก็ไม่กลัว เพราะน้ำมีป้องอยู่ ข้างๆ จะร้อนก็ร้อนด้วยกัน หนาวก็หนาวด้วยกัน เปียกเราก็เปียกด้วยกัน ไม่เห็นต้อง กลัวเลยนี่นา” พูดแล้วเธอก็ยิ้มอย่างมีความสุข ผมฝันเห็นน้ำบ่อยๆ ผมฝันแล้วผมก็ยิ้มออกมา จนพลอยถาม ว่า “พี่ป้องมี ความสุขอะไรเหรอ เมื่อคืนเห็นนอนหลับยังยิ้มอยู่เลย” ผม อ้ำๆ อึ้งๆแล้วตอบพลอยไปว่า “ฝัน เห็นพลอยนั่นแหละ” เธอยิ้มแล้วก็ทำงานบ้านของเธอไป

ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วสินะที่ผมกับน้ำไม่ได้คุยกัน ในใจก็ยังเจ็บปวดไม่หาย ทุกครั้งที่เห็นเธอ ผมแอบน้ำ ตาซึมทุกครั้ง แต่ผมดูเหมือนเธอเข้มแข็งเธอปกติดีทุกอย่าง ผมคิดว่าเธอคงทำใจได้แล้ว ผม ก็ต้องก้มหน้าก้มตาทำงานของผมแล้วก็ยอมรับการตัดสินใจของตัวเอง ไม่ควรมานั่งเสียดายอดีตอีกต่อ ไป วันเกิดผมปีนี้ พลอยบอกว่า หัวหน้าบังคับให้ทำโอที ห้ามหยุดงาน คงฉลองกับผมไม่ได้ ผมก็กร่อยๆ ครับ วันนั้นน้ำโทรหาผม แล้วบอกผมว่าเดี๋ยวไปเจอกันที่ร้านอาหารประจำที่เราเคยกินกัน ผมดีใจมากครับ ที่น้ำยังไม่เกลียดผมผมรีบอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่หัววัน เธอนัดผมทุ่มนึงครับ ผมไปรอตั้งแต่ 6 โมง เธอจัดการจองโต๊ะ ไว้เรียบร้อยครับ สำหรับสองที่นั่ง มีกุหลาบขาวช่อใหญ่ประดับอยู่กลางโต๊ะอาหาร แต่แปลกครับ เครื่องดื่มกลับเป็นน้ำโค้กธรรมดาๆ อาหารเริ่มทยอยมา ไม่ใช่อาหารไฮโซอย่างที่คิดครับ เป็นอาหารทะเลธรรมดาๆ ผมงงนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร พอใกล้จะทุ่ม ผมลุกลี้ลุกลน มองประตู ตลอดมองว่า เมื่อไหร่น้ำจะมา พอดีมีโทรศัพท์เข้ามาจากบริษัทครับผมคุยๆ เลยลืมมองไปว่า มีคนมายืนอยู่ข้างหลัง..

เธอปิดตาผม แล้วพูดว่า “สุขสันต์วันเกิดนะคะ พี่ป้อง” ผมตกใจครับ นี่มันเสียงพลอยนี่นา ผม แกะมือเธอออก แล้วก็วางสายทันที หันไปมอง เห็นพลอยในชุดราตรีสีฟ้า ซึ่งเธอไม่เคยแต่งตัวแบบนี้มา ก่อน ผมอึกๆ อักๆ ถามพลอยว่า นี่มันเกิดอะไรขึ้น พลอยนั่งลงแล้ว บอกกับผมว่า “ไม่รู้สิคะ อยู่ๆ ก็มีพี่ผู้ หญิงคนหนึ่งเค้าโทรมาบอกว่า เค้าเป็นเพื่อนพี่ป้องตั้งแต่สมัยเด็กๆ อยากจะ surprise พี่ป้องเพราะไม่ ได้ เจอกันนานแล้ว เค้าก็เลยจัดการเรื่องทั้งหมดนี่แหละค่ะ” ผมยังงง “อ้าว แล้วไหนพลอยบอกว่า หัวหน้าบังคับทำโอทีไง” อ๋อ พอดีหัวหน้าพลอยกับคุณน้ำเค้าเป็นเพื่อนกันค่ะ เค้าเลยอนุญาตให้พลอยลาได้ ” พลอยพูดพลางยิ้ม ผมถึงกับอึ้งกับสิ่งที่น้ำทำ นี่น้ำทำเพื่อเรากับพลอยเหรอ “เอ่อ แล้วน้ำเค้าอยู่ไหน อ่ะพลอย” ผมถาม พลอยตอบว่า “คุณน้ำมาไม่ได้ค่ะ เค้าบอกว่าเค้าอยากให้พี่ป้องมีความสุข เลยให้ พลอยอยู่ กับพี่ป้องในวันเกิดให้ได้ค่ะ เค้าพาพลอยไปซื้อชุด แล้วก็แต่งตัวให้ แล้วก็มาส่งพลอยนี่แหละค่ะ เป็นไง พลอยสวยมั้ยคะพี่ป้อง มีความสุขมากๆ นะคะที่รัก” พลอยเหมือนชอบชุดนี้ เธอพูดไปยิ้มไป พร้อม กับเอามือมาขยี้ จมูกผมเล่น ในใจผมตอนนั้น คิดอย่างเดียวว่า น้ำอยู่ไหน แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่อยาก ให้พลอยรู้ว่าผมกับน้ำคบกันยังไง “พี่ป้องคะ พี่ป้อง เป็นอะไรคะ เหม่อๆ ทานกันเถอะค่ะ นี่อาหารพวกนี้ พลอยสั่งเองเลยนะคะ” ผมหายข้องใจแล้วครับถึงว่า ไม่ใช่อาหารที่น้ำชอบกินสักอย่าง แต่เป็นอาหารที่ พลอยชอบกิน

ระหว่างที่เราทานอาหาร บริกรก็ยกเค้กก้อนใหญ่มาวางที่โต๊ะ แล้วมีข้อความบนเค้กว่า “happy birth day to Pong I will always beside you my dear”พลอยไม่สงสัยครับ เพราะ เธอไม่เก่งภาษาอังกฤษ พลอยบอกให้ผมเป่าเค้ก เธอร้องเพลง happy birth day แล้วผมก็ เป่าเค้ก ผมยิ้มเจื่อนๆ ในใจผมอยากให้วันนี้ อยากให้คนที่นั่งตรงหน้าวันนี้เป็นน้ำ ไม่ใช่พลอย ผมเป็น อะไรไปแต่ก็ ต้องดึงความคิดตัวเองกลับมา แล้วก็ฉลองวันเกิดกับพลอย ผมถามพลอยว่า “แล้วเสื้อผ้า หน้าผมเนี่ย ใครออกตังค์ให้” พลอยทำคิ้วขมวด แล้วพูดว่า “เอ้า ก็คุณน้ำเค้าบอกว่า ทั้งหมดเนี๊ยะ พี่ ป้องเป็นคนขอร้องให้เค้าทำ ให้ไม่ใช่เหรอเค้าเลยต้องไปขอหัวหน้าพลอย แล้วก็พาพลอยไปซื้อโน่นซื้อนี่ แล้ว ก็พามาส่ง พี่ป้องนี่แผนสูงนะ อย่ามุขเยอะกับพลอย แต่ยังไงพลอยก็มีความสุขนะคะ” ผมน้ำตาซึม ขอ ตัวไปเข้าห้องน้ำ ผมรีบกดโทรศัพท์หาน้ำ แต่ผมโทรไม่ติดครับเธอปิดเครื่อง ผมยืนทำใจให้น้ำตามันแห้ง สักพัก แล้วเดินกลับมา พลอยยังกินไม่หยุด แล้วเธอก็สังเกตสีหน้าผม เธอถามว่า “พี่ป้องเป็นอะไรคะ ตาแดงๆ สีหน้าไม่ค่อยดีเลย ไม่สบายเหรอคะ” ผมบอกว่า “เปล่าๆ งานมีปัญหานิดหน่อยจ่ะไม่เป็นไร มากหรอก เดี๋ยวก็เคลียร์ได้” ในหัวผมมึนงงไปหมด ตอนนี้น้ำจะเป็นยังไงบ้างนะ เธออยู่ที่ไหนนะ ผม อยาก กอดเธออีกสักครั้งจังเลย ดึกมากแล้วผมเรียกบริกรมาเช็คบิล ก็ต้องอึ้งอีกครั้ง บริกรบอกว่า “ทั้ง หมดเหมาจ่ายไปแล้ว ไม่ต้องจ่ายเพิ่มครับ” ผมยิ่งเจ็บจี๊ดในใจ รู้สึกขอบคุณน้ำ ขอบคุณนะน้ำที่จัดวันเกิด ให้ป้อง ป้องจะไม่มีวันลืมเลยชั่วชีวิตนี้

ช่วงที่หก

ผมกลับมาห้อง อาบน้ำนอนปกติ พลอยหลับไปแล้ว แต่ผมยังข่มตาหลับไม่ลงลุกไปห้องน้ำ พยายามโทรหา น้ำแต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบ รับ ก็กลับเข้ามานอน คิดว่าวันรุ่งขึ้นคงได้เจอเธอที่ทำงาน ค่อยขอบคุณเธอ ผมมา ถึงที่ทำงานวันนี้แต่เช้า เห็นลูกน้องของน้ำยืนคุยกันว่า “น่าเสียดายพี่น้ำเนอะ ไม่รู้หัวหน้าใหม่จะเป็นยัง ไง เซ็งเลยพี่น้ำไม่น่าลาออกกะทันหันเลย” ผมนี่เหมือนทั้งโลกหยุดหมุนเลยครับ ผมรีบถามน้องๆ ว่า “ อะไรนะ น้ำลาออกแล้วเหรอ ออกวันไหนแล้ววันนี้มาทำงานป่ะ” น้องๆ บอกว่า “พี่น้ำไม่มาแล้วค่ะ เมื่อ วาน เค้าทำงานวันสุดท้าย” ผมแทบช๊อกครับ รีบลางานหัวหน้า บอกว่ามีธุระด่วนที่บ้าน ขับรถไปหาน้ำที่ บ้าน พอไปถึงหน้าบ้าน ผมช๊อคอีกครั้งครับ ผมเห็นป้ายประกาศขายบ้านแล้วน้ำไปไหน น้ำอยู่ที่ไหนป้อง อยาก เจอน้ำ ผมร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร ไม่อายสายตาคน ผมรู้สึกหนาวอย่างบอกไม่ถูก ผมขับรถไปทุก ที่ที่ผมเคยไปกับน้ำ ผมหวังไว้ลึกๆ ว่าผมจะเจอน้ำ วันนี้ผมทั้งเหนื่อยทั้งเพลียขับรถไปเรื่อยเปื่อยกลับมา บ้านตอนเย็นผม แทบหมดแรง ผมหลับไปตอนไหนไม่รู้ ลืมตาตื่นขึ้นมาผมเห็นหน้าน้ำ ผมเรียกชื่อน้ำ น้ำ แต่ ไม่ใช่เป็นพลอย พลอยเช็ดตัวผมอยู่ แล้วบอกกับผมว่า “พี่ป้อง วันอาทิตย์หน้านี้พี่ป้องว่างมั้ยคะ พลอย อยาก ให้พี่ป้องเจอคนๆ หนึ่ง”ผมลุกพรวด คิดว่าเป็นน้ำ “รีบเขย่าตัวพลอยว่าใครๆ พลอยใคร” พลอยสี หน้าเปลี่ยน เหมือนกลัวๆ “เธอบอกว่าเดี๋ยววันนั้นพี่ป้องก็รู้เองแหละค่ะ” ผมดีใจมากอย่างบอกไม่ถูก วัน อาทิตย์ผมต้องได้เจอน้ำ ผมได้เจอน้ำอีกครั้งหนึ่งแล้ว ผมนอนหลับเป็นตายครับคืนนี้ เพราะผมไม่ได้นอน มาหลายวัน พอถึงวันอาทิตย์ ผมนั่งรออย่างใจจดใจจ่อ ถามพลอยว่า “เมื่อไหร่จะมาอ่ะ คนที่ว่าอ่ะ อยาก เจอเร็วๆ” สีหน้าพลอยไม่สู้ดีนัก เธอถอนหายใจเป็นพักๆ นี่ผมทำให้พลอยรู้สึกแย่อยู่หรือเปล่านี่ ผม เดินไปหาพลอยแล้วกอดเธอ เธอเหมือนรับรู้ได้ว่าอ้อมกอดนี้ได้เย็นชาไปแล้ว เธอไม่ค่อยกอดผม เธอ เหมือน เกร็งๆ ผมเข้าใจเธอดีครับ เธอคงกำลังสับสนและเสียใจ เธอคงจะน้อยใจผมที่ให้ความสนใจกับ น้ำคนที่กำลังจะมาวันนี้ ผมลูบผมพลอยเบาๆ เธอกอดผมแล้วร้องไห้ ผมถามว่า “พลอยร้องไห้ทำไมคะ พี่ อยู่ ตรงนี้แล้วไง พี่อยู่กับพลอยนะ” พลอยไม่พูดอะไรร้องไห้สะอึกสะอื้น พักนึงเสียงออดหน้าบ้านดัง ผม ผละจากพลอยรีบวิ่งไปเปิดประตูหน้า

บ้านหวังว่าจะเจอน้ำเป็นคนแรก ผมรีบเปิดประตู แต่…..สิ่งที่ผมเห็นคือผู้ชายคนหนึ่งอายุน่าจะประมาณ ไม่เกิน 25 ปี ยืนอยู่ ผมผิดหวังอย่างแรงนึกว่าน้ำซะอีก ผมถามว่า “มาหาใครครับ “ ผู้ชายคนนั้นยกมือ ไหว้ผม แล้วพูดว่า “พี่ป้องเหรอครับ สวัสดีครับ ผมต้นนะครับ” ผมงงครับ ใครกันหว่า แต่ก็ยกมือรับไหว้ ชายคนนั้นถามต่อว่า “พลอยอยู่ข้างในเหรอครับ” ผมพยักหน้า สงสัยเป็นญาติพลอยมั้ง พักนึงพลอยเดินมา แต่เธอเดินผ่านผมไปจูงมือผู้ชายคนนั้น มายืนตรงหน้าผมผมก็ยังคิดว่าเป็นพี่ชายหรือน้องชายเค้าอยู่ดี พลอยพูดว่า “พี่ป้องคะ นี่ต้นค่ะ ต้นกับพลอย เอ่อ… เราคบกันมา 7 เดือนแล้วค่ะ” ผมเหมือน โดนฆ้อนปอนทุบหัว อึ้ง นิ่ง งง กับสิ่งที่เกิดขึ้น หน้าถอดสี

พลอยกับต้นเราคุยกันรู้เรื่อง เราไม่ได้แตกต่างกันมาก คบกับพี่ป้องพลอยก็เหมือนเป็นภาระทุกอย่างค่ะ พลอย กลัวค่ะ กลัวว่าวันหนึ่งพี่ป้องจะไปเจอคนที่ดีกว่าแล้วทิ้งพลอยไป พลอยกลัวว่าพลอยจะทำอะไรให้พี่ ป้องไม่พอใจ พลอยก็มีความสุขที่ได้รักกับพี่ป้อง แต่เราต่างกันเกินไปค่ะ ต้นเค้ารับรู้แล้วก็เข้าใจพลอยมา ตลอด ต้นเค้าเป็นคนดีค่ะ พี่ป้องคะ พี่ป้องปล่อยพลอยไปเถอะนะคะ” พลอยพูดพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่ยังจับมือผู้ชายคนนั้นไม่ปล่อย ผมไม่รู้จะพูดอะไรครับ ยืนกำมือตัวเอง แน่น ร้องก็ร้องไม่ออกยังงงกับเหตุการณ์อยู่นั่นเอง คนที่ผมคิดว่าเค้าไม่มีวันทิ้งผมไปไหน คนที่ผมคิดว่า เค้าเหมาะสมแล้วกับ ผม คนที่ผมคิดว่าเค้านี่แหละดีที่สุดแล้ว รักผม ดูแลผม เทิดทูนผม ผมจะไม่มีวันทำ เธอเสียใจ เค้ากลับเป็นคนทิ้งผมเองอย่างนั้นเหรอ น้ำตาผมเริ่มไหล ผมคิดถึงน้ำมากที่สุด ผมมันโง่ ที่ ผมทิ้งน้ำไป แล้ววันนี้ พลอยคนที่ผมคิดว่าดีที่สุดแล้วสำหรับชีวิตผม เธอกลับทิ้งผมไป สมองผมเต็มไปด้วย เรื่องราวต่างๆ แต่ก็ยังตัดสินใจอะไรไม่ได้ ผมพูดออกไปว่า “ถ้าพลอยคิดว่าพลอยอยู่กับเค้าแล้วมีความ สุข พี่ก็ไม่ดึงพลอยไว้ ก็ดูแลตัวเองดีๆ แล้วกัน ต้น ผมฝากพลอยด้วยนะ” พูดจบผมก็ขับรถออกจากบ้านไป ขับไปเรื่อยเปื่อยครับ ออกไปถึงพัทยาตอนไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมนั่งอยู่ริมชายหาด นั่งคิดอะไรไปเรื่อย เปื่อย

คิดว่า ป่านนี้พลอยคงเก็บของไปหมดแล้ว สองปีที่ผ่านมา ไม่มีค่าอะไรเลยเหรอ จบกันง่ายๆ อย่างนี้ น่ะเหรอ แล้วสามเดือนกับน้ำ มันเต็มไปด้วยความทรงจำที่ดีที่สุดในชีวิตของผม ผมกลับโยนมันทิ้งไป ผม ไม่โกรธพลอย ผมก็ทำผิดกับเธอเพียงแต่ว่าผมคิดว่าผมเลือกเธอเป็นปลายทางของผมแล้ว ผมเลยต้อง หยุดความสัมพันธ์กับน้ำ เพราะไม่อยากทำให้พลอยต้องเจ็บแล้วก็เสียใจ แต่ผลสุดท้ายผมเองที่เป็นคนเสีย ใจ ผู้ชายคนนั้นคงดูแลพลอยเป็นอย่างดีในช่วงเวลาที่ผมไม่ได้ดูแลเธอ เพราะผมไม่เคยดูแลพลอยมีแต่ พลอยดูแลผม วันนี้ ไม่มีทั้งพลอยไม่มีทั้งน้ำ ผมกลับมาทบทวนเรื่องราวต่างๆ ว่าอะไรเป็นอะไร ผมทำให้ น้ำเสียใจมากมายเหลือเกิน พลอยเองยังไม่รู้เรื่องอะไรระหว่างผมกับน้ำเธอจึงไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไร แล้ว ตอนนี้เธอก็ไปมีความสุขกับคนที่เค้ารักเธอมากกว่าผมแล้ว สรุปแล้ว พลอยเป็นคนที่โชคดีที่สุด ถึงแม้ ว่าครั้งหนึ่งเธอจะเป็นคนโง่ที่สุดที่ ถูกผมนอกใจก็ตาม แต่บางทีการไม่รู้อะไรเลยมันก็เป็นการดีสำหรับคน บางคน ตอนนี้ผม คิดถึงน้ำมากที่สุด ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ เธอจะเจ็บปวดและเสียใจมากมายแค่ไหนนะ ตอนที่ผม ทิ้งเธอไป ผมคิดแล้วผมก็เจ็บเองครับ ผมชอบขับรถไปในที่ๆ ผมเคยไปกับน้ำ จะว่าไป 2 ปีที่ผมคบกับ พลอยเราแทบไม่ได้ไปไหนด้วยกันเลยผมเลยไม่ค่อยมีสถานที่ พิเศษ แล้วก็ไม่ค่อยมีความทรงจำอะไรสัก เท่าไหร่ แต่กับน้ำแค่เวลาสามเดือนเราไปไหนมาไหนกันเกือบทั่วประเทศไทย ผมชอบถ่ายรูปให้เธอ เธอเองก็ชอบถ่ายรูปอยู่แล้ว น่าเสียดายที่รูปอยู่กับน้ำทั้งหมดที่ผมไม่มีเลย เพราะผมกลัวพลอยเห็น รูปคู่ที่ ผมถ่ายกับน้ำเต็มไปด้วยความสุข ผมดูทีไรผมยิ้มได้ทุกที แต่ตอนนี้ผมไม่มีโอกาสได้ดูมันอีกแล้วล่ะ เพราะ ว่าตอนนี้ผมยังไม่รู้เลย ว่าน้ำอยู่ไหน ผมได้แต่คร่ำครวญแล้วก็ถอนหายใจ เป็นอยู่อย่างนี้เป็นปีๆ ผมไม่คิดมี ใครอีกเลย ผมใช้ชีวิตของผมมาเรื่อยอยู่คนเดียว นั่งจมอยู่กับอดีต คิดถึงน้ำมากที่สุด

ช่วงที่เจ็ด

ผมกับพลอยเลิกกันมาแล้ว 1 ปี วันหนึ่งพลอยโทรมาบอกว่า “พลอยจะแต่งงานแล้วค่ะ พี่ป้องไปได้ไหม แต่ว่า พลอยแต่งที่ตากนะคะ ไม่รู้พี่ป้องจะว่างหรือเปล่า เดี๋ยวเสาร์นี้เอาการ์ดไปให้นะคะ” ผมยิ้ม ไม่ เสียใจครับ เห็นพลอยมีความสุขผมก็มีความสุข ตอนนั้นน้ำก็คงเป็นเหมือนผมตอนนี้ ที่เห็นผมมีความสุขน้ำก็ มีความสุข เลยจัดงานวันเกิดให้ผมได้อยู่กับพลอย ขอบคุณนะน้ำ ป้องจะไม่มีวันลืมน้ำไปตลอดชีวิต ถ้ามี โอกาสป้องก็อยากเจอ น้ำอีกสักครั้ง ป้องอยากจะบอกน้ำว่า “น้ำป้องรู้แล้วว่าน้ำคือ “รักแท้” ของป้อง ป้องรักน้ำมากที่สุด”

ถ้าน้ำสื่อถึงป้องได้ น้ำคงจะรับรู้ ขอให้น้ำติดต่อป้องมาทีนะ ป้องอยากเจอน้ำเหลือเกิน ป้องมีเรื่องจะคุย กับ น้ำเยอะแยะไปหมด ป้องจะบอกน้ำว่าป้องรู้สึกกับน้ำยังไง แล้วป้องเป็นยังไง เจ็บแค่ไหนตอนน้ำไม่อยู่ ถ้าน้ำรับรู้ได้ น้ำติดต่อป้องมาทีนะ ผมเมาจนเพ้อเจ้อครับ ผ่านไปนานปีกว่าแล้ว ทุกวันนี้ผมก็ยังไม่เคยลืม น้ำ ผมทำผิดกับเธอไว้มากเหลือเกิน วันนี้ผมมาทำงานปกติ น้องๆ แซวว่า “พี่ป้องวันนี้หน้าตาสดใสขึ้นนะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ” ผมก็นิ่งพักนึง คิดในใจว่า อืมม นานเป็นปีเลยสินะ ที่เราปล่อยเนื้อปล่อยตัว กิน เหล้า เพื่อให้มันหลับทุกวัน ไม่ได้สนใจดูแลตัวเองเลย วันนี้ผมโกนหนวดโกนเคราหน้าตาก็เลยดูโล่งๆ น้องๆ มันเลยแปลกใจ ที่เห็นผมดูแปลกไป เปล่าหรอก ผมก็รำคาญมันเหมือนกัน โกนๆ มันซะหน่อยจะได้ หล่อ ใสเหมือนเดิม ว่าจะเลิกกินเหล้าแล้วเหมือนกัน ดูแก่ลงไปเยอะเลย ผมเดินมาที่โต๊ะทำงาน เปิด คอม เช็คอีเมลล์ดูซะหน่อยว่าวันนี้มีงานด่วนอะไรบ้าง ผมเห็นอีเมลล์ฉบับหนึ่งเข้ามา ใช้ชื่อว่า “Mommy Pong” หัวข้อเรื่อง “Say hi” ผมนึกว่าเป็นอีเมลล์ขายของ แต่ก็มาฉุกคิดตรงที่ ชื่อนี่แหละ Pong มัน เหมือนชื่อเราแฮะ ผมรีบเปิดอ่าน ผมถึงกับขนลุก น้ำ น้ำ ส่งเมลล์มาหาผม น้ำอยู่ไหนเนี่ย ผมอ่านข้อ ความของเธอ มีใจความว่า

“ป้องค่ะ ตอนนี้ป้องคงสบายดีนะคะ พลอยเป็นยังไงบ้าง เธอคงมีความสุขดีเช่นกันใช่ไหม น้ำขอโทษป้อง นะคะที่ตอนนั้นน้ำเห็นแก่ ตัวอยากจะแย่งป้องมาจากพลอย ช่างน่าอายเนอะ คนเรารักกันมาดีๆ อยู่ๆ ก็จะ ไป แย่งเค้ามาซะงั้น”

อ่านมาถึงตรงนี้ผมน้ำตาคลอครับ น้ำไม่ได้ผิดอะไรหรอก ผมต่างหากที่มันเห็นแก่ตัว น้ำอย่าโทษตัวเองสิ ผมเจ็บปวดมากมายที่ได้ อ่านคำขอโทษจากเธอ ผมอ่านต่อ

“ป้องคะ อีก 6 เดือนป้องก็จะแต่งงานกับพลอยแล้วสิ น้ำดีใจด้วยนะ แต่ว่าน้ำคงไปงานป้องไม่ได้ค่ะ เพราะว่าตอนนี้น้ำจะเดิน ยังลำบากเลย 55 ไม่ต้องตกใจค่ะ น้ำไม่ได้เป็นอัมพาต ก็แค่มีบางอย่างในตัว น้ำ ที่เปลี่ยนไปก็เท่านั้นเอง”

ผมขมวดคิ้วน้ำอ้วนขึ้นเหรอทำไมต้องเดินลำบาก ผมอ่านต่อ..

“ป้องคะ ตอนนี้น้ำมีเจ้าตัวเล็กแล้วค่ะ ใกล้คลอดแล้ว น้ำได้ลูกชายค่ะ น้ำอยากให้เค้าเป็นตัวแทนของ ป้อง น้ำเลยตั้งชื่อเค้าว่า “น้องป้อง” ป้องคงไม่ว่าน้ำนะคะ หลังจากวันเกิดป้อง น้ำก็ย้ายมาอยู่ที่ปาย น้ำชอบที่นี่ค่ะ น้ำคิดว่าน้ำอยากใช้ชีวิตบั้นปลายที่นี่ น้ำเลยอุทิศตนให้กับโครงการหลวง น้ำมาเป็นครูดอย อยู่ที่นี่ค่ะ น้ำมีความสุขที่ได้สอนเด็กๆ เห็นหรือยังล่ะ มาว่าเค้าคุณหนู ตอนนี้เค้าพิสูจน์ให้ป้องเห็นแล้วนะ ว่า เค้าไม่ได้ติดหรู หรือว่าติดสบายเหมือนที่ป้องคิด 555 อ้อ ลืมบอกไป น้ำแต่งงานกับ “พี่นิธิ” เค้าเป็น หัวหน้าป่าไม้ที่นี่ค่ะ น้ำอาจจะตัดสินใจเร็วไปนิดนึงที่คบกับเค้าแค่ไม่ถึงปีก็ตัดสินใจแต่งงานแต่ พี่นิธิเป็นคนดี ค่ะ อบอุ่นเหมือนป้องเลย อุ้ยยย..เจ้าตัวเล็กดิ้นใหญ่แล้ว ป้องกับพลอยก็รีบมีน้องซะนะ อ้อ ขอเป็นลูก สาวนะ จะได้จับหมั้นกันไว้เลยตั้งแต่ตอนนี้ ขอบคุณป้องนะคะที่ทำให้น้ำรู้จักความรักที่แท้จริง ว่า“รักแท้ไม่ จำเป็น ต้องครอบครอง” น้ำรักป้อง น้ำเลยไม่อยากทำให้ป้องต้องลำบากใจในวันนั้น พลอยเค้าก็รักป้อง ดูแลป้องเป็นอย่างดี ซึ่งน้ำเองอาจจะดูแลป้องได้ดีไม่เท่าพลอย น้ำก็รู้ตัวเองดี ต้องให้ป้องมาคอยดูแลน้ำ อีก แต่ก็ช่างมันเถอะค่ะ มันผ่านไปแล้ว เราต่างคนก็ต่างมีความสุขบนเส้นทางเดินของตัวเองแล้ว ป้อง พาพลอยมา เที่ยวปายสิคะ ครอบครัวน้ำจะเป็นไกด์พาเที่ยวเอง ยินดีต้อนรับเสมอค่ะ ไว้จะส่งรูปเจ้าตัว เล็กมาให้ดูนะคะ ตอนนี้ดูรูปคุณแม่น้ำไปก่อนนะคะ น้ำส่งรูปตอนน้ำแต่งงานกับรูปตอนอุ้มท้องมาให้ดู ดูแค่ นั้นแหละ 2 รูปพอ มีอะไรก็ติดต่อน้ำมาได้ที่อีเมลล์นี้นะคะ แต่นานๆ จะลงมาเช็คทีนึง ไม่ค่อยได้ใช้ เทคโนโลยีเลยค่ะแต่ก็เป็นความสุขอีกแบบหนึ่ง อ้อ…ป้องคะ น้ำมีอะไรจะบอกค่ะ กำลังลุ้นอยู่ว่าจะได้ บอกเป็นคำพูด หรือบอกผ่านเมลล์ดี ไว้น้ำจะติดต่อมาอีกทีนะคะ รักและคิดถึงป้องเสมอตลอดไป I will always beside you” ผมสงสัยว่าน้ำจะพูดอะไร ทำไมต้องลุ้นด้วย แต่ผมก็จะรอเธอติดต่อมา ผมดูรูป แต่งงานของน้ำ เธอเป็นเจ้าสาวที่สวยมากๆ ขนาดจัดงานแบบเรียบง่ายนะ แต่งตัวแบบสาวทางเหนือ เธอช่างดูสวยเสียจริงๆ ผมไม่น่าโง่ปล่อยเธอไปเลยวันนั้น คิดแล้วเสียดาย แต่ก็ดีใจแล้วที่วันนี้เธอมี ความสุข เจ้าบ่าวก็ดูดี หล่อกว่าเราอีกแฮะ ส่วนอีกรูปนึง เป็นรูปที่เธออุ้มท้อง มือนึงลูบท้องอีกมือชูท่าไม้ ตาย สองนิ้วของเค้าล่ะ ท่าหากิน เธอยังไม่ลืม ผมมองเธอแล้วก็ยิ้มๆ แต่ในใจก็รู้สึกใจหายเหมือนกันที่ ได้รู้ว่าวันนี้เธอมีเจ้าของแล้ว ผมไม่สามารถกอดเธอได้แบบเดิม หรือว่าไม่สามารถเรียกร้องอะไรกลับ คืนมา ได้อีกแล้ว

ช่วงที่แปด

ผมตั้งหน้าตั้งตารอการติดต่อมาของน้ำทุกวัน ผมส่งอีเมลล์ไปหาเธอแต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับ ผมกลับไป อ่านเมลล์ที่น้ำ ส่งมา ซ้ำแล้วซ้ำอีก รอว่าเมื่อไหร่น้ำจะติดต่อมาเสียที สองอาทิตย์ผ่านไป ผมได้รับอีเมลล์จากน้ำผมดีใจมากรีบเปิดอีเมลล์ฉบับนั้นอ่านทันที ใจความว่า “ป้องคะ ป้องจำได้มั้ยว่าเราจากกันนานแค่ไหนแล้ว 1 ปีกับ 6 เดือนที่เราจากกัน น้ำไม่ได้หายไปไหน ค่ะ น้ำอยู่ข้างๆ ป้องเสมอ ตอนนี้น้องป้องคงอายุครบ 10 เดือนแล้ว….”

ผมงง ก็เมลล์ฉบับที่แล้ว น้ำยังอุ้มท้องอยู่ เจ้าตัวเล็กจะอายุสิบเดือนได้ยังไง

“ป้อง งงใช่มั้ยล่ะ ไม่ต้องงงหรอกค่ะ คืองี้ ตอนน้ำส่งเมลล์หาป้องนี้ น้ำกำลังอุ้มท้องน้องป้องอยู่ครบ เก้าเดือนพอดี แต่ว่าน้องป้องตัวใหญ่มาก หมอต้องผ่าออกค่ะ ซึ่งอันตรายมาก เพราะว่าน้ำไม่ค่อยแข็ง แรง ทั้งแม่และลูกไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง น้ำก็เลยลุ้นว่าเราสองคนแม่ลูกจะปลอดภัยดี หรือว่า ลูกจะรอด หรือน้ำจะ รอด หรือว่าเราทั้งคู่จะไม่รอด ไม่มีทางรู้ได้เลยค่ะ ตอนนั้นน้ำกลัวมากๆ แต่ก็ยังหวังลึกๆ ว่า น้ำจะได้กลับมาบอกกับป้องเองว่าน้ำคลอดลูกแล้ว น้ำเลยเขียนเมลล์ไว้ ตั้งเวลาไว้ส่งให้ป้องวันนี้ ครบ สิบเดือนพอดี น้ำกะว่าถ้าน้องป้องครบสิบเดือนจะพาไปเยี่ยมป้องที่กรุงเทพ แต่ว่าโชคคงไม่เข้าข้างน้ำ น้ำเลยไม่มีโอกาสได้พาน้องป้องไปเยี่ยมป้อง …”

ผมก็ยังงงอยู่ดี นี่น้ำเล่นอะไร พูดอะไรวกวนจนผมงงไปหมด

“นี่คืออีเมลล์อัตโนมัติที่น้ำเตรียมไว้ส่งให้ป้อง ก่อนที่น้ำจะไปคลอดเมื่อสิบเดือนที่แล้ว ป้องลองเลื่อนขึ้นไปดู สิคะว่า น้ำเขียนเมลล์นี้ตั้งแต่วันที่เท่าไหร่…” ผมรีบเลื่อนเมาท์ขึ้นไปดู ใช่ เธอเขียนมันไว้นานแล้ว เขียนเมื่อสิบเดือนที่แล้ว ผมใจหายวูบ ใจยังคงเต้นไม่เป็นจังหวะเหมือนเดิม

“……คือน้ำไม่รู้ว่าน้ำจะเป็นยังไง น้ำไม่รู้ว่าน้ำจะมีชีวิตรอดกลับมาบอกป้องหรือเปล่า ว่าน้ำคลอด ลูกของ เราแล้ว….” ลูกของเราอะไร ผมงงไปหมดแล้ว แล้วน้ำเป็นอะไร ผมใจเต้นตึกๆ ตักๆ ไม่ เป็นจังหวะ ผมมือสั่น ลากเมาท์อ่านข้อความต่อไป

“….ถ้าป้องได้อ่านเมลล์นี้ นั่นหมายความว่าน้ำไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วนะ ตอนแรกที่น้ำเขียนมันขึ้นมาก็แค่ เขียนไปงั้น ไม่คิดหรอกว่าน้ำจะไปจริงๆ คิดว่าถ้าตัวเองรอดกลับมาก็จะ cancel เมลล์นี้ แล้วโทรไป บอกป้อง แทน…” มาถึงตรงนี้ผมเริ่มขนลุก ตัวชา น้ำตาไหลพรั่งพรู มีเสียงสะอื้นออกมาเล็กน้อย ตา พร่าไปหมดเพราะน้ำตามันคลอเต็มเบ้าตา น้ำเสียแล้วเหรอ ผมคิดในใจ แล้วน้องป้องคือลูกเราเหรอ

“ จริงๆ น้ำอยากจะบอกป้องตั้งนานแล้วว่าตอนที่เราเลิกกัน น้ำท้องได้เดือนนึงแล้วแต่น้ำไม่อยากเป็น ภาระของป้อง น้ำไม่อยากให้ป้องกับพลอยทะเลาะกัน น้ำเลยตัดสินใจออกจากงานกะทันหัน ไม่อยากให้ ใครรู้ว่าน้ำท้อง น้ำเลยหนีมาใช้ชีวิตอยู่ที่ปายเพราะไม่มีใครรู้จัก น้ำได้เจอกับพี่นิธิ เค้าเป็นคนดีมากเค้า ขอรับผิดชอบชีวิตน้ำ เค้าอยากดูแลน้ำ เค้ารักน้ำและรักน้องป้องเหมือนลูกแท้ๆ…ตอนนี้น้องป้องอยู่ใน ความดูแล ของเค้า และเป็นลูกที่ถูกต้องตามกฏหมายของพี่นิธิ ป้องจะไปเยี่ยมน้องป้องก็ได้นะ ตามที่อยู่ ข้างล่างนี้…..  ป้อง ค่ะ น้ำรักป้องนะคะ ลาก่อนค่ะ….น้ำ”

ผมน้ำตาไหลเป็นทาง น้ำ…ป้องไม่มีโอกาสได้เจอน้ำอีกแล้วเหรอ น้ำ…ป้องอยากจะบอกอะไรน้ำอีก เยอะ แยะไปหมดเลย ป้องขอโทษที่ทิ้งน้ำทิ้งลูก ป้องมันเลว ป้องขอโทษนะน้ำ ผมร้องไห้คร่ำครวญอย่าง ไม่อายสายตาเพื่อนร่วมงาน…ผมนั่งเหม่ออยู่ที่ โต๊ะทำงานร่วมชั่วโมง…พักหนึ่งก็มีเสียงอีเมลล์เข้ามา ผมไม่ได้สนใจ อะไรนัก แต่อยู่มือผมดันไปกด enter ทำให้เมลล์นั้นมันถูกเปิดขึ้นมา หน้าจอคอมผมตอนนั้น มีรูปผมกับน้ำเยอะแยะไปหมดเธอเอารูปคู่ของเรามาแต่ง วางทับซ้อนกัน แล้วมีอักษรเขียนไว้ตรงกลาง ว่า I will always beside you ผมร้องไห้อีกครั้ง ผมเหลือบเห็นข้อความบางอย่าง เธอเขียนไว้ ว่า

“ป้องยังร้องไห้อยู่อีกเหรอ ไม่ร้องแล้วนะ ตอนนี้น้ำมองป้องอยู่บนฟ้านะ เห็นน้ำยิ้มให้ป้องมั้ย ป้องต้อง เข้มแข็ง นะคะ มีเวลาก็ไปเยี่ยมลูกของเราด้วยนะคะ เค้าคงจะน่ารักเหมือนป้อง น้ำไปล่ะนะ ลาก่อน ตลอดกาลนะคะป้อง รักและคิดถึงป้องเสมอตลอดไป… ……..น้ำ”

ช่วงที่เก้า

เย็นวันนั้นผมรีบจัดแจงกระเป๋า ผมจะเดินทางไปปายตามที่อยู่ที่น้ำให้ไว้ วันรุ่งขึ้นสายๆ ผมถึงปาย ผมรีบ ตรง ไปยังบ้านพักกรมป่าไม้ มีเด็กสาวคนหนึ่งนั่งเล่นกับเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ผมเดินเข้าไป รู้สึกขน ลุกอย่างบอกไม่ถูก ผมถามเด็กผู้หญิงว่า “นี่ใช่บ้านคุณนิธิหรือเปล่าครับ” เด็กผู้หญิง ขานรับเป็นภาษา เหนือ “ใจ่ แล้วเจ้า แต่เปิ้นบ่อยู่ ไปทำงานเจ้า” ผมพอฟังออกเพราะมีน้องที่ทำงานเป็นคนเหนือ ผม ถามว่า “นั่น…ใช่น้องป้องหรือเปล่าครับ” เด็กสาวขานรับต่อ “เจ้า..น้องป้องเจ้า เฮาจื่อ..สุรีย์ เป็นปี้เลี้ยงดูแลเจ้า…นายนิธิจะเข้ามาตอนเที่ยงๆ เจ้า รอปะเปิ้นก่อนนะเจ้า” เด็กสาวบอกให้ผมรอ พบคุณนิธิตอนเที่ยงเค้าจะ เข้ามา ผมขยับเข้าไปใกล้ๆ แล้วขอพี่เลี้ยงอุ้มน้องป้อง “ผม..เอ่อ..ขออุ้มน้อง ป้องได้มั้ยครับ” เด็กสาวรีบกุลีกุจอ จัดแจง น้องป้องให้ผมอุ้ม “อุ้มได้เจ้า เปิ้นน่าฮัก บ่ไห้บ่ฮ้อง เลี้ยง ง่าย เจ้า” เธอบอกว่าน้องป้องน่ารักไม่งอแง เลี้ยงง่าย ผมอุ้มน้องป้อง มือผมก็สั่นๆ ผมมองน้องป้อง ตา เค้าเหมือนน้ำมากๆ ผมพูดว่า “ตาโตบ๊องแบ๊ว เหมือนแม่เลยเนอะตัวเล็กนี่” เด็กสาวรีบสวนมาทันทีว่า “ใจ่ แล้วเจ้า คุณน้ำง้ามงาม บ่น่าอายุสั้นเลย คิดแล้วกะเสียดาย” ผมยิ้มให้สุรีย์แล้วบอกว่า “ผมขออุ้ม น้องป้องเดินเล่นนะ” สุรีย์พยักหน้า น้องป้องน่ารักมากตัวใหญ่เกินเด็กอายุสิบเดือน น้องป้องมองหน้าผม แล้วยิ้มให้ เด็กไม่รู้หรอกว่าผมเป็นใคร แต่ความผูกพันลึกๆ ที่เชื่อมต่อถึงกันก็คือสายใยระหว่างพ่อกับลูก ผมนึก โทษตัวเอง ว่าถ้าผมเลือกน้ำวันนั้น เราก็คงได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก หมอที่กรุงเทพคง ช่วยชีวิต น้ำไว้ได้

ตอนเที่ยงคุณนิธิกลับเข้ามา เหมือนเค้าจะไม่แปลกใจหรือลังเลอะไรเลย เค้ายิ้มให้ผม ผมยกมือไหว้เค้า คุณ นิธิถามผมว่า

“คุณป้องมาถึงนานแล้วหรือ เห็นน้ำเค้าบอกว่าสักวันหนึ่งคุณป้องจะมาที่นี่ ผมก็เตรียมตัวต้อนรับคุณป้องทุก วันเลยนะนี่” พูดแล้วคุณนิธิก็หัวเราะ

“คะ ครับ ขอบคุณครับ” ผมพูดตะกุกตะกัก

“คุณป้องจะอยู่ที่นี่กี่คืนล่ะครับ” คุณนิธิถาม

“อ๋อ..ก็คงสักสองสามวันล่ะครับ” ผมตอบ

“คุณนิธิครับ …” ผมเอ่ย

“อ่ะ…ครับว่าไงครับ”คุณนิธิขานรับ

“ผมขอบคุณนะครับที่ดูแล น้ำ ผมทำผิดกับน้ำไว้เยอะผมไม่มีโอกาสได้ชดใช้อะไรให้เธอเลย” ผมก้มหน้าน้ำตาคลอ

“ผมว่าน้ำเค้าเข้าใจทุกอย่างได้ดี น้ำไม่เคยต่อว่าคุณ น้ำพูดถึงคุณเสมอ ผมก็รับรู้ได้ดีว่าหัวใจของน้ำมีแต่ คุณ แต่ผมก็ไม่ได้น้อยใจอะไร แค่ผมได้ดูแลน้ำผมก็มีความสุขแล้ว และน้องป้องเอง ผมก็รักเหมือนลูกแท้ ๆ ของผม” คุณนิธิกล่าวด้วยสีหน้านิ่งๆ

ผมยกมือ ขอบคุณคุณนิธิอีกครั้งก่อนที่น้ำตาจะไหลอาบแก้มผมก็รีบพาน้องป้องเดินออกไป นอกบ้านเพื่อเดินเล่น

“น้องป้องครับ..เห็นคุณแม่น้ำอยู่บนฟ้าตรงโน้นมั้ย ครับ” ผมชี้ขี้นไปบนฟ้า น้องป้องมองหน้าผมด้วยแววตา ไร้เดียงสา แล้วเค้าก็หัวเราะไปตามประสาเด็ก ผมใช้ชีวิตอยู่กับน้องป้องและคุณนิธิ 3 วันผมก็ต้องกลับ กรุงเทพ เพราะผมมีงานรออยู่ แต่ทุกครั้งที่ผมมีเวลาว่าง ผมก็จะขึ้นไปปายเพื่อไปหาน้องป้องและคุณนิธิ ทุกวันนี้คุณนิธิเหมือน เป็นพี่ชายผมคนหนึ่ง เวลาแกลงมาสัมมนาที่กรุงเทพก็จะมาค้างที่บ้านผม คุณนิธิก็ไม่คิด แต่งงานใหม่ ผมเองก็เหมือนกันผมอยากเก็บรักแท้ของผมไว้ให้น้ำตลอดไป

น้ำถ้าน้ำยังมองลงมาที่ป้องนะ น้ำจะเห็นว่าตอนนี้ป้องมีความสุขดีแล้ว ป้องอาจไม่ได้อยู่ดูแลลูกตลอดเวลา แต่ ว่าน้องป้องโชคดีที่มีพ่อนิธิ ดูแลอยู่ ป้องสัญญาจ๊ะ ว่าป้องจะช่วยพี่นิธิเค้าดูแลน้องป้องตลอดไป เพราะ น้องป้องเป็นตัวแทน ของน้ำ เป็นหัวใจของป้อง ขอบคุณ “รักแท้ของน้ำ” ที่ทำให้ป้องได้รู้จักการเสียสละ และให้อภัยในวันที่พลอยทิ้งป้องไป ตอนนี้ไม่มีพลอย ไม่มีน้ำ มีแต่ “พ่อป้อง” กับ “ลูกป้อง” ที่นั่งแหงน มอง หน้า “แม่น้ำ” บนดอยปาย

“น้ำ….ป้องรักน้ำนะ ถ้าย้อนเวลาได้ป้องจะไม่ทำให้น้ำเสียใจ ป้องจะดูแลรักแท้ของน้ำ ตลอด ไป…ป้องรักน้ำเสมอ I will always beside you”

แด่..แม่น้ำ หญิงอันเป็นที่รัก ที่จากไป…จาก พ่อป้องกับลูกป้อง

ขอบคุณบทความจาก Pantip และรูปภาพประกอบจากกระทุ้ ปาย ณ ปายนา..