“

ณ เวลานี้เราทุกคนรู้ว่ามันเกินเลยไปมากขนาดไหนแล้ว มันสูญเสียกันไปมากขนาดไหนแล้ว ไม่ว่าใครจะอยู่ฝั่งไหน ฝ่ายไหน แค่อยากบอกว่า กลับมารักกันเหมือนเดิมเถอะ กลับมาเป็นสังคมไทยเหมือนที่เคยเป็น กลับมาสร้างความเป็นคนไทย ที่มันน่าจดจำกันดีกว่า ความรัก ความสามัคคี น้ำใจ รอยยิ้ม กลับมาเป็นเหมือนเดิม เมื่อเราไม่มีสี เราทุกคนก็คนไทย

”

เราเลิกแบ่งฝักแบ่งฝ่าย เลิกทำหน้าบึ้งใส่กัน แล้วกลับมายิ้มให้กันและกันดีกว่า

กลับมาเป็นสังคมที่แบ่งปันกัน ไม่ใช่ต้องการแต่จะเอาชนะ

กลับมาหยอกล้อ พูดคุยเล่นกันได้ ไม่ใช่มาคอยหวาดระแวงกันและกัน

ไม่ว่าตอนนี้ใครจะใส่เสื้อผ้าสีไหน เครื่องแบบอะไร ถอดออก เราก็คนไทยเหมือนๆกัน

เมื่อเราวางอคติ รับฟังกันให้มากขึ้น เข้าใจกันให้มากขึ้น เอาใจเขามาใส่ใจเราบ้าง อะไรๆมันคงจะดีขึ้น

สิ่งที่เราแสดงออกให้กันและกันตอนนี้ มันก็เป็นภาพที่เราสร้างมันขึ้นมาทั้งนั้น ถอดออกวางลง เราก็คนไทยด้วยกัน (ภาพนี้ คุณแม่เสื้อแดงอุ้มลูกมาคุยกับทหาร ทหารหยอกล้อกับเด็ก แล้วก็หยิบขนมปังส่งให้ น้องยกมือไหว้แล้วหยิบขนม คุณแม่ดุลูกอายๆที่รับขนมจากทหาร เหมือนคนมีฟอร์ม แล้วสุดท้าย ทั้งวงนั้นกันหัวเราะ แล้วก็เฮฮากัน ไม่มีความแตกแยก)

ไม่ว่ายามไหน ไม่ว่าใครจะลำบาก ไม่ว่าใครจะเดือดร้อน คนไทยก็คือคนไทย ช่วยเหลือกันได้ ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นใคร จะเป็นฝั่งตรงข้ามหรือไม่ก็ตาม

ถึงเวลานี้ เราคงต้องช่วยเหลือกันคนละไม้คนละมือ เริ่มแค่ที่ตัวเราทุกคนเอง เลิกมองเพื่อนร่วมชาติเป็นศัตรู เลิกดูถูก เลิกเหยียดหยาม แล้วใช้ความเข้าใจกันและกัน ให้อภัยกันและกัน

กลับมาจริงใจให้กันและกัน ดูแลกันและกัน ไม่ใส่ร้ายกันและกัน ใครถูกว่าไปตามถูก ใครผิดเราก็ต้องยอมรับ อย่าปกป้อง สังคมมันถึงจะอยู่ได้

น้ำใจคนไทย ไม่มีสี..

ไม่อยากให้เรายึดติดกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง จนเกิดความเกลียดชังกันและกัน มองไปให้ลึก มองไปข้างใน แล้วคุณจะรู้ว่าคนไทยน่ารักขนาดไหน

วัฒนธรรมของความเป็นไทย มันแทรกซึมเข้าไปในสายเลือด และนั่นก็คือสิ่งเดียว ที่เราทุกๆคนมีเหมือนๆกัน  สิ่งที่เราทุกคนแสดงออกมาเหมือนกัน เป็นหนึ่งเดียว โดยไม่มีสี ไม่มีศัตรู

เปิดใจให้กว้าง มองมุมที่ต่าง ในความมืดมันยังมีทางสว่าง ประเทศไทยต้องมีทางออกครับ ทางออกที่คนไทยทุกๆคนต้องจับมือ และร่วมมือกันทำ และจับมือกันผ่านไปให้ได้

 

เชื่อว่าทุกคนในนี้มีสีของตัวเองอยู่ในใจ

เชื่อว่าใจบางคนเอนเอียงไปฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง

แต่จากสิ่งที่จะขอร้องตั้งแต่ต้น

ทุกคนรับฟัง และยอมรับได้  ที่จะวางอคติของตนลง

แค่นี้ก็พอเป็นกำลังใจให้ใครอีกหลายๆ คน

ว่าประเทศไทยยังมีความหวัง

ยังไม่หมดหนทางที่พวกเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

ยังไม่เกินเยียวยา แค่เราทุกคนฟังกันให้มากขึ้น

อ้างอิง คุณแมลงเม่าบินเข้าดวงใจ