ขอแชร์ประสบการ์ณเรื่องเว็บโดน Hack โดยการเขียนไฟล์ .htaccess ให้ Redirect ไปยังโดเมน http://ns1.chestermoon.com

อาการของมันคือเข้าหน้าบ้างหน้าได้ บ้างหน้ามันจะขึ้น Error แล้วก็จะฟ้องเรื่อง DNS อะไรสักอย่างเกี่ยวกับเว็บ http://ns1.chestermoon.com นี้ แต่บ้างครั้งมันจะไม่ฟ้องอะไรเลย เราก็จะต้องนั่งหาสาเหตุอยู่นานถึงจะมาเจอว่าไฟล์ .htaccess ถูกแก้ไข ขอเตือนไว้ก่อนว่ามันไม่ได้อยู่แค่ Root Domains มันขึ้นไปอยู่ใน Root Path ที่ FTP สามารถเข้าได้เลยครับ บ้างท่านอาจจะแก้แค่ Root Domains แต่มันจะไม่หาย เราต้องเข้าไปแก้ไฟล์ .htaccess Root Path ด้วยนะครับ จะลบไปหรือจะลบแค่ Code ของมันที่ทำงานก็แล้วแต่ครับ

อันนี้เป็น Code .htaccess Redirect ที่ผมโดนครับ ฝากไว้เป็นตัวอย่างให้ทุกท่านครับ Continue reading “.htaccess Redirect Hack”

บาดแผลสงครามกลางเมืองในสหรัฐอเมริกา —ในอดีตที่ผ่านมา มีสงครามกลางเมืองครั้งใหญ่ ที่ได้รับการขนานนามว่า “สงครามที่พี่น้องฆ่ากันเอง” นั่นคือสงครามกลางเมืองในประเทศสหรัฐอเมริการะหว่างฝ่ายเหนือกับฝ่ายใต้ ที่เกิดขึ้นในปีพ.ศ. 2404  เพราะญาติพี่น้อง มิตรสหายที่เป็นคนอเมริกันเหมือนกัน ต่างแบ่งเป็นสองฝ่าย จับอาวุธปืนเข้าประหัตประหารกันเอง

ประธานาธิบดีของทั้งสองฝ่ายก็เกิดในรัฐเคนทักกี้ด้วยกัน  ประธานาธิบดีอับราฮัม ลินคอล์นที่อยู่ฝ่ายเหนือก็มีพี่เขยเป็นทหารของฝ่ายใต้ถึง 4 คน และ 1ใน4 ของทหารที่จบจากโรงเรียนนายร้อยเวสปอยต์ก็เป็นนายทหารของฝ่ายใต้

สงครามดำเนินไปประมาณสี่ปี คนอเมริกันฆ่ากันตายไปประมาณ 6 แสนคน ไม่นับรวมคนบาดเจ็บที่ต้องตัดแขน ตัดขาอีกหลายแสนคน กว่าฝ่ายใต้จะประกาศยอมแพ้ มากกว่าทหารสหรัฐอเมริกันที่เสียชีวิตในสงครามโลกทั้งสองครั้งและสงคราม เวียดนามรวมกัน

และเป็นสัดส่วนการตายที่สูงมาก เมื่อคิดจากประชากรในประเทศสหรัฐอเมริกาขณะนั้นที่มีประมาณ 30 ล้านคน และค่าเสียหายทางเศรษฐกิจคิดเป็นมูลค่าประมาณ 3แสนล้านบาท (มูลค่าเมื่อร้อยกว่าปีก่อน)

ถือเป็นโศกนาฏกรรมทางการเมืองครั้งร้ายแรงที่สุดของประเทศนี้ ซึ่งทั้งสองฝ่ายไม่มีใครคิดว่า เมื่อตอนเริ่มเกิดสงครามใหม่ ๆ เหตุการณ์จะลุกลามใหญ่โตและสร้างความย่อยยับให้กับประเทศถึงเพียงนี้

บรรยากาศทางการเมืองในสหรัฐอเมริกาก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยความขัดแย้ง ระหว่างประชาชนของรัฐฝ่ายเหนือกับรัฐฝ่ายใต้ที่สะสมกันมานานหลายสิบปี

รัฐทางเหนือมีประชากรประมาณ 22 ล้านคน เป็นคน มีรายได้จากการประกอบอุตสาหกรรมเป็นหลัก ไม่จำเป็นต้องใช้แรงงานทาส ขณะที่รัฐทางใต้มีประชากรประมาณ 9 ล้านคน ส่วนใหญ่มีรายได้จากการทำเกษตรกรรม จึงต้องใช้แรงงานทาสเพื่อการเพาะปลูก

คนทางใต้มักเป็นผู้ดีเก่าที่อพยพมาจากยุโรป เป็นเจ้าของที่ดินมหาศาล มีความภูมิใจว่าเป็นผู้สร้างชาติมาตั้งแต่แรก  และมักดูถูกพวกคนทางเหนือว่าเป็นพวกนายทุน พวกคนรวยรุ่นใหม่  แต่อดีตเคยเป็นชนชั้นต่ำมาก่อน

แต่รัฐธรรมนูญของสหรัฐอเมริกาที่ประกาศใช้ในปีพ.ศ. 2330 ได้ระบุว่าทุกคนเกิดมาเท่าเทียมกัน จึง ได้เขียนไว้ในบทเฉพาะกาลว่า “อเมริกาจะต้องเลิกการค้าทาสให้หมดไปภายในกำหนด 21 ปี” พอครบกำหนด รัฐบาลกลางได้ออกกฎหมายเลิกการค้าทาส แต่ผู้คนในรัฐทางใต้ยังเพิกเฉย

ความขัดแย้งในสังคมจึงได้เกิดขึ้นอย่างรุนแรง คนทางใต้ยิ่งนำเข้าทาสจากทวีปแอฟริกาเพิ่มขึ้นจาก 6 แสนคนเป็น 4 ล้านคนภายในเวลาอันรวดเร็ว  คนทางเหนือพากันประณามความไร้มนุษยธรรม ขณะที่คนทางใต้ ซึ่งเป็นคนเคร่งศาสนาก็ตอบโต้ว่า ไม่มีข้อห้ามในศาสนา และพวกเขาปฏิบัติต่อทาสเหล่านี้ด้วยความเมตตา

นักการเมืองทางใต้ก็พากันต่อต้านกฎหมายเลิกทาส เพราะรู้แน่ว่าจะส่งผลสะเทือนต่อระบบเศรษฐกิจของฝ่ายใต้ บรรดาสส.ในสภาต่างฝ่ายต่างก็โหวตให้กับผลประโยชน์ของฝ่ายตัวเอง

สื่อมวลชนก็เริ่มเลือกข้าง หนังสือพิมพ์จากรัฐทางเหนือ ไม่สามารถมาขายรัฐทางใต้ได้ เช่นเดียวกับหนังสือพิมพ์จากรัฐทางใต้ก็ไม่สามารถมาขายในรัฐทางเหนือได้อีก ต่อไป
แม้กระทั่งตราชั่งแห่งความยุติธรรมก็เอียง ศาลสูงสหรัฐที่เป็นคนใต้ หรือคนเหนือบางคนก็เริ่มตัดสินคดีความตามผลประโยชน์ของฝ่ายตัวเองเป็นหลัก

ในที่สุดเมื่อลินคอล์น แห่งพรรครีพับลิกันชนะการเลือกตั้งขึ้นดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี ฝ่ายใต้ที่ประกอบด้วย 11 รัฐก็ประกาศแยกประเทศ ไม่ขึ้นต่อรัฐบาลกลางอีกต่อไป และบุกโจมตีป้อมทหารแห่งหนึ่งของทหารฝ่ายเหนือ จนลุกลามเป็นสงครามกลางเมือง ประธานาธิบดีลินคอล์นประกาศระดมทหารเข้าสมรภูมิ 2 ล้านกว่าคน ขณะที่ทหารฝ่ายใต้มีกำลังเพียง 1 ล้านคนเศษ

สงครามครั้งนี้มีการผลิตอาวุธที่ใช้สังหารผู้คนทีละมาก ๆ อาทิปืนกล ระเบิด เรือดำน้ำ รวมไปถึงปืนโคลต์ .45 ปืนสั้นที่มีชื่อเสียง มีการรบกันแทบทุกวัน นับรวมได้สองพันกว่าครั้ง และครั้งที่โหดร้ายที่สุดคือสมรภูมิเกเตสเบิร์ก  มีคนตายรวดเดียว 4 หมื่นกว่าคน ประธานาธิบดีลินคอล์นได้เดินฝ่ากระสุนมาเยี่ยมผู้บาดเจ็บ และกล่าวสุนทรพจน์ด้วยความสะเทือนใจที่เห็นพี่น้องชาติเดียวกันต้องมาฆ่ากัน ตาย

“ เราได้ตั้งปณิธานอย่างแน่วแน่ว่า ทหารทั้งหลายที่เสียชีวิตนี้จะไม่ตายอย่างไร้ค่า เพราะประเทศชาตินี้ภายใต้พระหัตถ์ของพระเจ้าจะได้ก่อกำเนิดเสรีภาพครั้งใหม่ และรัฐบาลของประชาชน โดยประชาชน เพื่อประชาชน จะไม่สูญสลายไปจากโลก”

ไม่นานนัก ทหารฝ่ายเหนือก็เอาชนะทหารฝ่ายใต้ได้อย่างเด็ดขาด เพราะพลังทางเศรษฐกิจของฝ่ายเหนือที่แข็งแรงกว่า ประชากรที่มากกว่า และอาวุธเทคโนโลยีอันทันสมัยกว่า  ทิ้งความย่อยยับของสงครามให้คนในประเทศได้เยียวยากันอีกหลายสิบปี เพราะไม่มีใครคาดคิดตอนเริ่มสงครามว่า จะมีผู้คนล้มตายมากมาย และประเทศพังพินาศถึงเพียงนี้

หลายปีก่อน ผมมีโอกาสไปรัฐเวอร์จิเนีย ไปเยี่ยมสถานที่แห่งหนึ่งเรียกว่า นิวมาร์เก็ต เป็นทุ่งหญ้าหลายพันไร่ ในอดีตคือสมรภูมิรบอันดุเดือดแห่งหนึ่ง ยังเห็นร่องรอยของโรงนาที่เป็นโรงพยาบาลสนาม ปืนใหญ่ของทหารทั้งสองฝ่ายที่ยังตั้งประจันหน้ากันอยู่เป็นอนุสรณ์เตือนความ ทรงจำให้คนรุ่นหลัง

สมรภูมิแห่งนี้ นักเรียนโรงเรียนนายร้อยเวอร์จิเนียของฝ่ายใต้ประมาณ 200 คนที่กำลังเรียนหนังสืออยู่ ได้ออกจากห้องเรียนกระทันหัน พร้อมอาวุธปืนมุ่งหน้าสู่นิวมาร์เก็ต เมื่อทราบข่าวว่ากองทหารฝ่ายเหนือได้ยกทัพใกล้เข้ามา

นักเรียนเหล่านั้นไม่เคยได้กลับเข้าห้องเรียนอีกเลย

ร้อยกว่าปีผ่านมา เราเรียนรู้ว่า

 

“ประวัติศาสตร์สอนให้เรารู้ว่า เราไม่เคยเรียนรู้อะไรจากประวัติศาสตร์เลย”

 

ขอบคุณบทความจากคุณ วันชัย ตันติวิทยาพิทักษ์

เพื่อนต่างชาติให้กำลังใจคนไทย ขอให้คนไทยสู้ๆ และผ่านทุกสิ่งทุกอย่างไปได้

“

ณ เวลานี้เราทุกคนรู้ว่ามันเกินเลยไปมากขนาดไหนแล้ว มันสูญเสียกันไปมากขนาดไหนแล้ว ไม่ว่าใครจะอยู่ฝั่งไหน ฝ่ายไหน แค่อยากบอกว่า กลับมารักกันเหมือนเดิมเถอะ กลับมาเป็นสังคมไทยเหมือนที่เคยเป็น กลับมาสร้างความเป็นคนไทย ที่มันน่าจดจำกันดีกว่า ความรัก ความสามัคคี น้ำใจ รอยยิ้ม กลับมาเป็นเหมือนเดิม เมื่อเราไม่มีสี เราทุกคนก็คนไทย

”

เราเลิกแบ่งฝักแบ่งฝ่าย เลิกทำหน้าบึ้งใส่กัน แล้วกลับมายิ้มให้กันและกันดีกว่า

กลับมาเป็นสังคมที่แบ่งปันกัน ไม่ใช่ต้องการแต่จะเอาชนะ

กลับมาหยอกล้อ พูดคุยเล่นกันได้ ไม่ใช่มาคอยหวาดระแวงกันและกัน

ไม่ว่าตอนนี้ใครจะใส่เสื้อผ้าสีไหน เครื่องแบบอะไร ถอดออก เราก็คนไทยเหมือนๆกัน

เมื่อเราวางอคติ รับฟังกันให้มากขึ้น เข้าใจกันให้มากขึ้น เอาใจเขามาใส่ใจเราบ้าง อะไรๆมันคงจะดีขึ้น

สิ่งที่เราแสดงออกให้กันและกันตอนนี้ มันก็เป็นภาพที่เราสร้างมันขึ้นมาทั้งนั้น ถอดออกวางลง เราก็คนไทยด้วยกัน (ภาพนี้ คุณแม่เสื้อแดงอุ้มลูกมาคุยกับทหาร ทหารหยอกล้อกับเด็ก แล้วก็หยิบขนมปังส่งให้ น้องยกมือไหว้แล้วหยิบขนม คุณแม่ดุลูกอายๆที่รับขนมจากทหาร เหมือนคนมีฟอร์ม แล้วสุดท้าย ทั้งวงนั้นกันหัวเราะ แล้วก็เฮฮากัน ไม่มีความแตกแยก)

ไม่ว่ายามไหน ไม่ว่าใครจะลำบาก ไม่ว่าใครจะเดือดร้อน คนไทยก็คือคนไทย ช่วยเหลือกันได้ ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นใคร จะเป็นฝั่งตรงข้ามหรือไม่ก็ตาม

ถึงเวลานี้ เราคงต้องช่วยเหลือกันคนละไม้คนละมือ เริ่มแค่ที่ตัวเราทุกคนเอง เลิกมองเพื่อนร่วมชาติเป็นศัตรู เลิกดูถูก เลิกเหยียดหยาม แล้วใช้ความเข้าใจกันและกัน ให้อภัยกันและกัน

กลับมาจริงใจให้กันและกัน ดูแลกันและกัน ไม่ใส่ร้ายกันและกัน ใครถูกว่าไปตามถูก ใครผิดเราก็ต้องยอมรับ อย่าปกป้อง สังคมมันถึงจะอยู่ได้

น้ำใจคนไทย ไม่มีสี..

ไม่อยากให้เรายึดติดกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง จนเกิดความเกลียดชังกันและกัน มองไปให้ลึก มองไปข้างใน แล้วคุณจะรู้ว่าคนไทยน่ารักขนาดไหน

วัฒนธรรมของความเป็นไทย มันแทรกซึมเข้าไปในสายเลือด และนั่นก็คือสิ่งเดียว ที่เราทุกๆคนมีเหมือนๆกัน  สิ่งที่เราทุกคนแสดงออกมาเหมือนกัน เป็นหนึ่งเดียว โดยไม่มีสี ไม่มีศัตรู

เปิดใจให้กว้าง มองมุมที่ต่าง ในความมืดมันยังมีทางสว่าง ประเทศไทยต้องมีทางออกครับ ทางออกที่คนไทยทุกๆคนต้องจับมือ และร่วมมือกันทำ และจับมือกันผ่านไปให้ได้

 

เชื่อว่าทุกคนในนี้มีสีของตัวเองอยู่ในใจ

เชื่อว่าใจบางคนเอนเอียงไปฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง

แต่จากสิ่งที่จะขอร้องตั้งแต่ต้น

ทุกคนรับฟัง และยอมรับได้  ที่จะวางอคติของตนลง

แค่นี้ก็พอเป็นกำลังใจให้ใครอีกหลายๆ คน

ว่าประเทศไทยยังมีความหวัง

ยังไม่หมดหนทางที่พวกเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

ยังไม่เกินเยียวยา แค่เราทุกคนฟังกันให้มากขึ้น

อ้างอิง คุณแมลงเม่าบินเข้าดวงใจ